केहि बोल

स्यानु पाईजा

उ मुस्कुराउछ
उ लेख्दैछ
बयान, बर्णन
सोझै भन्दा
चाप्लुसी, चाकारी
तिमी हराउछौ
म हराउछु
परिचय बिहिन
खोई तिम्रो परिचय ?
उ कहि उभिएको छ
तिमी किन ब्रश गर्दैनौ ?
तिम्रो सास गनायो
मुख नै नधुने ?
बिहानै बिहानै चढाउनु भो ?
कि हिजो को नउत्रेको ?
बन्द सिसाको काउन्टर भित्र
तपाईको स्वाँस कसरी छिर्यो ?
यति बिध्न गनाउने
खोई तिमी भित्र को मान्छे
किन बोल्न सक्दैन ?
किन ? सक्दैनौ ??
तिमी बिहान ब्रश गर्दैनौ कि ?
ब्रश गर्न बिर्सन्छौ ?
कि अरुको गनाउने स्वाँसलाई
मेरो होला भन्ने भ्रम मा छौ ?
बोल चुपचाप नबस
स्वाँसको गनाउछ भन्दैमा
मुख न मोड
तिम्रो आवश्यकता चिनेर
तिम्रो हक चिनेर
बोल केहि त बोल

गजल

बिष्णु नन्द चाम्लिङ्ग

साथ आयौ र पो नत्र मैले पाउँने कसरी ।
आउँने इसारा दियौ र पो नत्र धाउँने कसरी ।।

शिशा झैँ चर्किएको मेरा मनका इच्छाहरु ।
उमारी दियो रहर र पो नत्र सजाउँने कसरी ।।

फुटेका थे मनका मेरा मुरली र बाँसुरी ।
जोडि दियौ तिमीले र पो नत्र बजाउँने कसरी ।।

एक्लो लाग्थ्यो सधैँ शहरको बीचमा पनि ।
हेरि दियो बैशलाई र पो नत्र लजाउँने कसरी ।।

नियतिले सधै भरि बिरहमा डुवाए थियो ।
खुशी दियौ मनलाई र पो नत्र हँसाउँने कसरी ।।

२८ अक्टुबर ००९

मान्छेहरु आफुलाई

डी. वी. पालुङ्वा

मान्छेहरु आफुलाई खोई कोनी के के ठान्छन
हजार पाप गर्दै फेरी देवताकै पुजा गर्छन

कोरस-

यहां त हजुर यस्तै छ , खाली सुनकै भाउछ
यो दुनियां बुझेर बुझी नसक्नुको छ

जुन तारा आकाशमा धर्ति माथि झार्छु भन्छन
एउटा झुट कुरा छोप्न यहां सयौ झुट बोल्छन

आफ्नो घर बनाउन छानी सोझो रुख ढाल्छन
स्वार्थ बिनाको आफ्नो मान्छे हुदै हन्न रैछन

स्वार्थ पुरा गर्न पाए मान्छे भीर देखि ठेल्छन
दोष जति अरुलाई असल चाही आफु बन्न खोज्छन

हङकङ

हे वुद्ध अव त व्यूउँत

केवल गंगा गुरुङ

तिम्रो घरको वलियो खम्वाहरु
हेर आज खोक्र्याई सके
तिमी खेल्ने आँगन
केहि पड्कीएको थर्कनाले भ्वाङ परिसक्यो
न त गनि साध्य छन् यहाँ
मुर्दाहरु
न त गनि साध्य छन् यहाँ
अपाङ्गहरु
न पुछी साध्य छन् यहाँ
आँसुका छालहरु
न त सम्हाली साध्य छन् यहाँ
मांसपेसी र अस्थिपञ्जरका पहाडहरु
के सोची तिमी आज
जताततै वारुद
वम,वन्दुक पड्कदा
कुम्भकर्ण निद्रामा छौ
संसारलाई शान्तिको पाठ सिकाउँने तिमी
संसारमा शान्तिको दियो वाल्ने तिमी
संसारलाई सत्मार्गतिर डोर्याउँने तिमी
तर आज
आफ्नै आँगनको नरसंहार
कसरी हेरिरहेकाछौ शान्तिका आँखाले
तिम्रो चिनारी ओम माने पेमे हो
पनि विकृति वनिसके

तिम्रो तपस्यास्थल खोतलेर
ज्वालामुखी फुकी सके
के यतिले पनि पुगेन र ?
तिम्रो शान्तिप्रीय मनलाई
यो अशान्त वातावरणले झक्झक्याएन ?
हे वुद्ध अव त व्यूउँत
म फेरि प्रणाम गर्दैछु तिमीसँग
हे वुद्ध अव त व्यूउँत
तिम्रो सपनामा परेकालाई व्यूताउ
वेहोसी मै घर जलाउँनेलाई व्यूउताउ
तिम्रा ती सितल नयनहरुले
घोल शान्ति आँखाहरुमा
तिम्रो पवित्र हातले छुवाएर
घोल घोल मर्मस्पर्श घाउ
वुद्धम् शरणम् गच्छामी ।

कानुन कस्ले मानेन

चकेन्द्र राई कैदी

कानुन कस्ले मानेन
बिदेशिहरुले
कि नेपाली जनताहरुले
जन प्रतिनिधिहरुले
कि कानुन बनाउने कानुनबिदहरुले
आखिरी कानुन कस्ले मानेन
या फेरी नयाँ नेपाल बनाउछु भन्नेहरुले

गणतन्त्र आए पछि पनि
लुटिएकै छन् निमुखा र लाटाहरु ।
लुट्दै छन् यहाँ दलाल र बाठाहरु ।
मलाई थाहा छैन,
कानुनका का बाङ्गा टिङ्गा बाटाहरु ।
जान्दिन म,
कानुनका दफा उपदफाका पाटाहरु ।

मलाई त यति थाहा छ
बम बारुद आफु सगँ हुन पर्छ ,
जहाँ र जहिले पनि पड्काउन पाईन्छ ।
मन्त्रि मात्र हुनु पर्छ ,
सि।डि। ओ। सम्मलाई चड्काउन पाईन्छ ।
कानुनले सार्वजानिक मुद्धा भन्दोरहेछ
तर माफी मागे पछि माफी पनि पाईन्छ ।
किन कि उ त मन्त्रि हो
मन्त्रि कानुन भन्दा धेरै माथी मानिन्छ ॥

मान्दैनन भने
नेपाली जन्ता सस्तै छन्
मन लाग्यो भने गोली ठोकि दिए हुन्छ ।
क्षति पुर्तिको लागी भनेर
नेपालीहरुको मुल्य दश लाख तोकि दिए हुन्छ ।
यो हाम्रो सरकारी रेट हो
शक्ति रहुन्लेल समजदारीको कुरा गर्दैनन् ।
हातमा बम बारुद रहुन्जेल शान्तिको कुरा गर्दैनन ।
बर्दिमा नै कुटिएका छन् प्रशासकहरु
सडकमा मरि रहेका छन् जनताहरु
भैगो अब सोध्ने छुईन
म कानुन कस्ले मानेन

धनकुटा

अनुत्तरीत चित्र

प्रतीक चाम्लिङ्ग

जिन्दगी -
एउटा खाली क्यानभास
जहा बांच्नुको अनगिन्ती चित्रहरु
केरमट केरमेट भइरहन्छ
म क्यानभासमा
कूची, रङ्ग र पेन्सिलले
आफ्नै जिन्दगी उतार्नु चाहन्छु ।
तर
औलाहरु लरबराउछन्
उफ !
कुन विन्दु देखी शुरु गरु ?
जिन्दगीको चित्र कोर्न
हाँसो देखी ?
अहं !
हांसो त घाम छायां हो
यसको आकृती छैन
आंशु देखी ?
अहं !
आंशु त पानी हो
यसको आकार छैन
मिठो आकांक्षाहरु देखी ?
अहं !
आकांक्षाहरु त सपना हो
सपनाको रङ्ग हुदैन ।

जसो तसो
चित्र कोर्छु मधुरो जिन्दगीको
जिन्दगी भरीको वेदना उतार्छु
चित्रमा म आफ्नै जिन्दगी दुख्छु
अहो !
दुखाईको कस्तो रङ्ग पोत्ने ?
कालो, सेतो, रातो, नीलो ?
अहं !
वेदनाको रङ्ग हुन्न
आहत् पीडाहरुलाइ म
रङ्गीन रङ्गहरुले सजाउन चाहन्न ।

सोचमग्न म
अधुरो चित्र नियालीरहन्छु
रङ्गविहीन चित्र संगै
बेस्कन म दुख्छु
क्यानभासमा अनुतरित म
मेटिदिन्छु म आफैले
क्यानभास फेरी रित्तो हुदै जान्छ
म जस्तै खाली खाली हुदै जान्छ ।

टाढा-टाढा जाँदैछु

लोकेश याक्थुङ्बा

टाढा-टाढा जाँदैछु म,सायद अब भेट हुन्न होला
अधरमा राखेको पिरतीले,यो मनलाई छुन्न होला

गन्तब्यहीन पाइलाहरु,खोइ?कहाँ पुगेर रोकिने हुन
सफलताले चुम्ने हुन या,बिच बाटैमा ठोकिने हुन
जीर्ण-जीर्ण कल्पनाहरु,अब चाँही म बुन्न होला
अधरमा राखेको पिरतीले,यो मनलाई छुन्न होला

बाध्यताको घुम्टो ओडेर,बिछोडको लाज छोपी जाँदैछु
फूल जति तिमलाई छाडी,काडां सबै आफ्फैसँग लाँदैछु
रुदाँ रुदै आँशु सबै रित्तिसके,अब चाँही रुन्न होला
अधरमा राखेको पिरतीले, यो मनलाई छुन्न होला।

फाकुम्बा,ताप्लेजुङ

सिमानाको नेपाली

बिक्रम सुब्बा

उसकै पार्टीको सिद्धान्तजस्तो
खिया लागेको ईण्डियन ताल्चा खोल्यो
उसकै गुटको दिमागजस्तो
कलकत्तातिर निर्मित
मक्किएको पुरानो ट्यांका उघार्‍यो
उसकै अव्यवस्थित चिन्तनजस्ता
घरेलु सामानहरू उल्टायो, पल्टायो
छाम्यो, हेर्‍यो, खोज्यो
तर कतै भेटेन ।

सिरानी हालेको रामायणको चेपचापमा
नागरिकता र झै-झगडाको कागजातका पोकोमा
घरीघरी ऐनाझैँ हेर्ने गरेको गीता-ग्रन्थको खोलभित्र
दातृसँस्थाले गोष्ठीमा दिएको ब्यागभित्र
छोरी बिहे गर्न सर्त राखेपछि
ससुरालीबाट पाएको दराजको लकरभित्र
भ्रमणभत्ताले किनेको ज्याकेटको भित्री गोजीभित्र
कहीँ पनि नभेटेपछि
सुस्ताजस्तै लामो सास फेरेर ऊ सुस्तायो
र भन्यो - "कहिले हराउँछ...कहिले भेटिन्छ
यसपल्ट फेरि कुन छिमेकीले कता घुसार्‍यो?!"
बाजे-बराजुको पालादेखि आफ्नो भन्दै आएको
उसको वंशजको नाता लाग्ने जमीनको सिमाना
यसपल्ट फेरि हरायो
जहाँ उसका घर, गोठहरू उभिएकाछन्
त्यो जमीनका अंग प्रत्यंग अचेल
कसको विस्तारित चारकिल्लाभित्र परेका छन्?
2004

दिलकी चरी

खगेन्द्र थापा

पिजडामा नथुन्दिनू वनमा रम्ने चरीलाई
तन दिनू मन दिनू एक्ली दुखी बरीलाई

माया दिएमा खुसी हुन्छे नदिएमा दुखी
खुसी पार्न गाह्रोरैछ कलियुगका हरिलाई

मन मुटु पोलिरहे हिउद बर्खा कैले हुन्न
लाज हुन्न वैरी हाल्छ आँखाको झरीलाई

जालीकुरा गरिहिड्ने बेइमानीको भर हुन्न
आँखा लाउने धेरै हुन्छन् स्वर्गकी परीलाई

केही पल बिताएथे

केशब आचार्य

केही पल बिताएथे तिमीसँग बात लाग्यो
आज एक्लै एकान्तमा सुन्य मात्र हात लाग्यो ।

के पो रैछ जिन्दगी कहिले कहाँ,कहिले कहाँ ?
सम्झनाको सागरमा डुब्दा आज किन मात लाग्यो ।

सुकी सक्यो सम्झनाको कुलो,साँचै आज सुकी सक्यो
जिन्दगी नै कल्पनामा बाण्च्नु रैछ घात लाग्यो ।

रमाएरै काटौँ भन्थें जिन्दगीका पलहरु मैले
"केशु"मात्र साथी रैछ आज त्यही साथ लाग्यो ।

(अमेरिका )

ढाँटे पनि तिमीलाई

केवल गंगा गुरुङ

ढाँटे पनि तिमीलाई आफु सँग सत्य वोले
एकान्तमा मनको चाह आफैलाई खोले

तर्किन मन लाग्छ किन तिमीले हात माग्दा
म इन्कारको नाटक गर्छु तिमीले साथ माग्दा
लाग्छ मलाई तिमीले हुन्थ्यो जबर जस्ति लगे
मनको चाह लुकाई मैले आफैलाई ठगे

मन त भन्छ तिमीलाई गएर अंगाली दिउँ
हरजन्म तिम्रै हुन्छु भनि मुख खोली दिउँ
फेरि पनि झुक्याई तिमीलाई आफैलाई ढाँटे
तिम्रो सामु पर्दा पनि मन मनै पग्ले

मुक्तक

इप्सुल मगर

१
जादै जान्न त्यो बाटो म दोबाटो भेटिने भए
वीरहरुको रगतले कोरिएको सीमाना मेटिने भए
आहुती दिन्छु यो सिनो म आफ्नो माटोको लागि
मातृभूमीको ऋण मेरो विना पक्षपात काटिने भए

२
लेख्न पनि डर लाग्छ कलम खोसिने पो हो कि ?
वीरहरुको यस्तै चालाले रगत सोसिने पो हो कि ?
हत्या हिँसा आतङक अनि मारामार जताततै
वुझ्न खोज्दा आफै माथि संगीन रोपीने पो हो कि ?

३
गर्न त्यतिकै गाह्रो हुन्छ भन्न जति सजिलो
व्यथाहरु धेरै भए नी हाँस्नु रे पारी मन दरिलो
तर ओठमा मुस्कान पनि कसरी छाउँथ्यो
जव नैराश्यताको जंजाल भित्र मनै भएछ अमिलो

आशुको जिन्दगी

योगेन्द्र गिरी

आशु मात्र कति बग्छ यो आखाबाट
यो आखा केवल रुनको लागी मात्र पो हो कि ?

हास्नु खोज्यो यो आखाबाट आशु मात्र आउछ
कतै कहिँ मेरो भूल भएर पो हो कि? किन ?

सुख अनि हर्स त केवल छदै छैन यो जिन्दगी
केवल दूखै दुखको लगी मात्र हो की जिन्दगी

सधै बिर्सन खोज्यो खाली सम्झना मात्र आउछ
केबल यो जिन्दगी सम्झनाको लागी मात्र पो हो कि?

केवल मेरो मात्र पनि होइन जिन्दगी अरु सबैको उस्तै उस्तै पो हो कि?
यो जिन्दगी दूइ खोलाको पनि भएर पो हो कि किन ?

धुपू-१ लेब्रंग
संखुवासभा खाँदबारी नेपाल
इमेल-yogendra.yogen@yahoo.com

आजका मान्छे

बसन्त मोहन अधिकारी


खोजी र अनुसन्धान
मानव सुख शान्तिको
आवश्यकता
विकास
यसैले महल, पजेरो, जहाज बन्यो ।

विकशीत स्वरुपमा
कल्पबृक्षको निर्माण
स्वयमको लागि,
वंश र धर्मको लागि,
पाटीको लागि,
देशको लागि
राख्न र उपभोग गर्न
ऊ लागिपरिरहेछ
जोगाउँने होडवाजी
बम, बन्दुक, मिसाएल बनाईरहेछ ।

उपलब्धि र निर्माण
स्वयमको लागि
परिवार मार्छ
वंश र धर्मको नाममा
युद्ध गर्छ
पाटीको नाममा
जनता जुधाउँछ
एकै घर यो पृथ्वीको भागवण्डा
आफ्नो देशको रक्षार्थ
अर्को देशको जनता मार्छ ।

अन्ततः जसले
जे जे खोजे पनि
जे जे गरे पनि
मर्ने र मार्ने
यहि मानव भयो ।

आजका मान्छे
यो विकशीत स्वरुपमा
सुन्न त सुन्छ
बुझ्दैन
हेर्न त हेर्छ
देख्दैन
यसैले रोदन र चित्कारका
ऐया... ऐया.. आवाज गुञ्जीरहेछ ।
यो भयाभव दृष्य देखाईरहेछ ।
मानव आत्माको खोजी नभएर
मानव ह्रदय बोधो भएकोछ ।

प्रतिफल
यत्रो विकास र उपलब्धिमा पनी
स्वयम आजका मानव
रोईरहेछन् ....
रोईरहेछन्.....

गजल

समृध्दि शायद

क्या झुर !माने भयो साला जिन्दगी
भाँड्मा जाने भयो साला जिन्दगी

देख्दा अरुको लाग्दछ उम्दा किन ?
इर्श्याले खाने भयो साला जिन्दगी
चडछु उभो भन्ठान्यो आँफैले
उधोँ नै लाने भयो साला जिन्दगी

भएका पनि बाटो लागे क्यार्!
बेकार ठाने भयो साला जिन्दगी

कसै गर्दा पनि नभएपछि
चिलिम ताने भयो साला जिन्दगी

अरुको दुखमा

दिलिप योन्जन

अरुको दुखमा रुदा रुदै, आफै दुख्ने मुटु पाए
सात जन्म जिउला भन्थे, आफै जिउदो लास भए !

बाच्नु पनि तड्पी-तड्पी, आफुले आफैलाई ढाट्नु पर्ने
आफु रुई आफ्नो खुसी, आसु सरी बाड्नु पर्ने
सबले देख्छ हासो खुसी, बाचेकोछु पल-पल मरी
फाट्ने मन केले सिलाउ, च्याती रहन्छ घरी-घरी !

दबैसग रोग साटदैछु आजा, रात दिन पर्खी ऐले
ओइलिए पछि फुल्ने आसमा,बिताउदैछु बाकि जिबन मैले
पुछेर आसु सकिन कहिले, मनको मन्दिर जले पछी
पुजेर ढुङ्गा पाइन जिबन, रोगले भित्रै खाए पछी !

अस्टिन, अमेरिका

रुखमा बस्ने चमेराहरु

इन्द्रकूमार श्रेष्ठ सरित्

हिंडन् बाटा छन् स्पष्ट
लक्ष्य छन् प्रष्टै
आँट छ, जोश छ, जाँगर छ
तर सहज छैन यात्रा
यत्रतत्र छन् नदेखिने अप्ठ्याराहरु
बगलीमा छूरा राख्नेहरु नै रामनाम ओडेर
मूखले गर्छन् राम राम सीताराम ।
जंघार तर्न नदिन
शिखण्डीहरु र्ग्छन् अनेक अभिनय
भिर्छन् मञ्चमा भिन्न भिन्न रुपाकृति
मूखै अगाडि र्छछन् प्रशंसाका फुलबूट्टाहरु
तर पीठ पछाडि गर्छन डाहा इर्श्याहरु
आफु भर्‍याङ्गमा उक्लेर पनि अग्लिन नसकेको पीडा
अरुको खोइरो खन्नमै लगाउछन्
लिलीपूटहरु बूझ्दैनन
डाहा, र्इश्या र आरीशले आफु क्षमतावान भइन्न
सूजनाको क्षेत्रमा व्यक्तित्व विकासको क्षेत्रमा
त्यसैले गर्नैपर्ने थूप्रै थूप्रै काम छन्
हृातेमालो गर्न सक्दा
अंध्यारो भगाउन नसकिने पक्कै होइन
मरुभुमिमा पनि फुल फूलाउन
नसकिने त पक्कै होइन
तर बन्द, हडताल र विरोधको माझमा
सृजना फक्रिन सक्ने कूरै भएन
लिएर अरुको हूर्मत
आफु इज्जतिलो भएको मृगमरिचिका पाल्छन्
अरुलाई नंग्याएको भ्रममा
परिवर्तन, चेतना र अग्रगमनका बिरेाधीहरु
गणतन्त्रको धरातलमा टेकेको अभिनय गरिरहंदा
ज्नताको माझमा झनै नांगिरहेका हून्छन् ।

तरहरा(सून्सरी) हालः काठमाडौं

मायाँको लाश

केवल गंगा गुरुङ

आज विहानै देखें एकनासले
मुसल धारे वर्षा
यी पहाडिया गोरेटोहरुमा
जताततै भासीएका
अवरोध छन् सारा बाटाहरु
कहि कतैजाउँ भन्दा
त्यहि वेला चस्किएर
मुटुवाट केहि निस्किए जस्तै
छट्पटिए जस्तै खल्वलिए जस्तै
त्यस्तै वेला कतै पारी
सहनाई गुञ्जि रहेछ
म एकान्त भई सुन्छु
कसैको सिउँदो रंगीएछु
त्यहि वेला हरियो निगालोको
दुर्इ सिठ्ठा विच सेतो कात्रो वेरी
मेरो मायाँको लाशले
ठाउँ खोजी रहेछु
सानो टुक्रा घृष्णा खोजी रहेछु
अनि दीपमा पतंग वनि
जल्न खोजी रहेछ ।

जे छ देऊ

खगेन्द्र थापा

फूलले बास्ना दिन्छ, बिनास्वार्थ सुन्दरता दिन्छ
के थाहा उसलाई, दिनुहुन्छ हुन्न, र पनि दिन्छ
जूनले निस्वार्थ शीतलता र उज्यालो प्रकाश दिन्छ
के थाहा उसलाई दिनुहुन्छ हुन्न, तर पनि दिन्छ
तिमीमा चाहि के स्वार्थ छ र ?
तिमी त मान्छे हौ, तिमीमा ज्ञान छ, विवेकी छौ
के छैन र तिमीमा ? त्यसैले देऊ
फूल नै नभए पनि फूलको जस्तो सुवास देऊ
जून नै नभए पनि जूनको जस्तो आभा देऊ
दिंदैमा तिम्रो मन रित्तिदैन, जिउने आशा देऊ
आफ्नो पन सिद्धिदैन, बाँच्ने अभिलाशा देऊ ।
कामले दाम दिन्छ, सुन्दर नाम दिन्छ
स्वाभिमान दिन्छ, अझ अमूल्य सम्मान दिन्छ,
के थाहा उसलाई दिनुहुन्छ हुन्न, र पनि दिन्छ
घामले उज्यालो बिहानी दिन्छ, सुन्दर जवानी दिन्छ
के थाहा उसलाई दिनुहुन्छ हुन्न, तर पनि दिन्छ
तिमीमा चाहि के स्वार्थ छ र ?
तिमी त मान्छे हौ,
तिमीमा बोध छ, बुद्धिमानी छौ
बरु, के छैन र तिमीमा ?
त्यसैले, तिमीसँग जे छ त्यही देऊ
घाम नभए घामको जस्तै ज्योति देऊ
केही नै छैन भने पनि पसिनाको मोती देऊ
दिंदैमा तिम्रो ज्यान सिद्धिदैन, स्वाभिमान रित्तिदैन
बरु, बाँचुन्जेल मान पाउँछौ मरेपछि सम्मान पाउछौ
त्यसैले जति सक्छौ देऊ, जे सक्छौ देऊ, जसरी सक्छौ देऊ,
केहीनभए, घृणा होइन माया देऊ, शीतल छायाँ देऊ दिनचै देऊ
एकरत्ति कन्जुस्याँर्इ नगरी देश र जनताको लागि केही न केही देऊ ।

खाडी देश नआउनु है चेलीहरु

चकेन्द्र राई (कैदी)

एउटा नेपालीको आशुले
अर्को नेपालीको मन रुन्छ भने
एउटा नेपालीको दुःखले
अर्को नेपालीको मन छुन्छ भने
भन्नु पर्छ हामी नेपाली हौं भनेर ।
हामीमा आत्मीयताको मिठो नाता रहेछ भनेर ।
हामीलाई
तुलसी महत्तो को यथार्यले रुवाएको छ ।
डोल्मा सेर्पाको अकल्पनिय दुर्घट्नाले रुवाएको छ ।
धेरै नेपाली चेलीहरु जेलको चिसो छिडीमा
दिनहरु गन्दै सजायहरु काटिरहेको
नमिठो समचारले हामीलाई रुवाएको छ ।
मुटु भरी चोट र मन भरी बेदना मात्र लिएर
नेपाल फर्कनु परेको मायावतिको कथाले
हामीलाई रुवाएको छ ।
एकै पल्ट १५ जना चेलिहरु नेपाल फर्कनु पर्दाको
तितो सत्यले हामीलाई रुवाएको छ ।
हो हामी धेरै पल्ट रोएका छौ ।
किन कि हामी सबै सबै नेपाली नै हौं ।
तपाई भन्नु होला
आफ्नो घर र जन्मभुमी फर्कदा पनि किन रुनु भनेर ।

तर
फर्कनलाई मात्र त गएका होइनन नी ती चेलीहरु ।
कहां गए आफ्नो र परिवारको मिठो सपनाहरु
आफ्नो आत्मा भित्रको सुन्दर कल्पनाहरु
नेपाल फर्कनु भन्दा पहिला
भोक भोकै बिताएका दिनहरु
चिसो भुईमा काटेका रातहरु
दिईएका कठोर यातनाहरु
भोगीएका नमिठो सास्तीहरु
च्यातिएको कपडाहरु
लुटिएका इज्वतहरु
खोसिएका अस्मीताहरु
गरीएका बलात्कारहरु
के यसैका लागी बिदेशिएका हुन त नेपाली चेलिहरु
अनि कस्को मन शान्ति हुन्छ नी
तर जति नरमाईलो लागे पिन
आखिरी म पनि त के गर्न सक्छु र चेलीे
अलिकति सहानुभुति प्रकट गरि दिन्छु ।
ज्यादा भए दुई थोपा आशु खसाली दिन्छु ।
त्यसैले चेलिहरु
दया नभएका कठोर आत्माहरुमा
मानवता नै नभएको मानव बस्तिहरुमा
तिम्रो कमोलताको र तिम्रो समर्पणको
कुनै अर्थ र मुल्य हुदैन ।
कसैले सुन्दैनन तिम्रो चित्कारहरु
ताल परे चुस्छन निचोर्छन उल्टै बरु
तिमी संग धेरै जिन्दगीहरु जोडिएका छन् ।
खाडी देश तिमीले सोचे जस्तो छैन ।
खोजे जस्तो छैन ।
केहि छ त तुलसीको जस्तो पिडा छ ।
मायावतिको जस्तो दर्द छ ।
डोल्माको जस्तो आशु छ ।
त्यसैले मेरो अनुरोध छ ।
खाडी देश नआउनु है चेलिहरु ।।

(समर्पण ति चेलीहरुलाई जो पराई मुकुलमा लुटिन बाध्य छन् ।)

एकान्तमा एक्लै

मनोज काफ्ले 'मनसुन'

एकान्तमा एक्लै रुने एक्लै हास्ने बानी परयो
झुल्के घामलग्यो पलमा घनाघोर पानी परयो

कर्म घर भो सेरोफेरो परदेशीका बाटाहरु
सफलताको आशैमात्र धेरै मलाइ हानि परयो
झुल्के घामलग्यो पलमा घनाघोर पानी परयो

सैशबमै जीवन ढल्यो नसा पिए सरी लड्यो
येस्तै हुने थाहा थियो रुनु जानाजानी परयो
झुल्के घामलग्यो पलमा घनाघोर पानी परयो

फेरी फर्की हेरेउ तिमीले ढकमक्क जोबन मेरो
नहेर भो छाती चिरी दुख्ख को यो खानि परयो
झुल्के घामलग्यो पलमा घनाघोर पानी परयो

गजल

समृध्दि सायद

क्या झुर !माने भयो साला जिन्दगी
भाँड्मा जाने भयो साला जिन्दगी

देख्दा अरुको लाग्दछ उम्दा किन ?
इर्श्याले खाने भयो साला जिन्दगी

चडछु उभो भन्ठान्यो आँफैले
उधोँ नै लाने भयो साला जिन्दगी

भएका पनि बाटो लागे क्यार्!
बेकार ठाने भयो साला जिन्दगी

कसै गर्दा पनि नभएपछि
चिलिम ताने भयो साला जिन्दगी

अधुरै रहन गयो

योगेन्द्र गिरी,संघश,

उकाली र ओराली अनि
डाडा र सीतल चौतारीहरुमा

तिमी आउने बाटो हेर्दै कुर्दै बसी रहे
बिबसताले सताएरै भए पनि

सुन्दर सपना अनि मिठो कल्पना संगालि
तिम्रो आगमनको दल-दल भित्र फसे

रंगी चंगी फूलबारीमा फूलहरुलाई गन्न सकिन
बिर्सी जाने निष्ठुरीलाई केहि पनि भन्न सकिन

सुभकामना छ निर्मोही तिमीलाई यति ठुलो
संसार किन आज बिरानो भयो

तिमिसगको मनको धोको अधुरै रहन गयो
मुटुभरिको न्यनो माया छ

छाडी जाने निस्ठुरी तिमीलाई

धुपू-१ लेब्रंग
संखुवासभा
हाल - मुलुक बहिर
ईमेल- yogendra.yogen@yahoo.com

जती चुम्यो

दिलिप योन्जन

जती चुम्यो उती मिठो, पिपल पाते ओठ
तिम्रै यादले सताई रहने, कस्तो लाग्यो रोग !

जति हेर्यो उती राम्री, चन्चले तिनको रुप
मन मन्दिरमा बसी दिए, बाली दिन्थे धुप
मिठो बोली गाजालु आखा, मनै चस छुने
हासी हासी बोल्छे जब, मोहनी नै लाउछे !

फुलै पनि फिका लाग्छ, किन२ तिन्लाई देख्दा
एक्लो जिबन अधुरो भाछ, तिमी साथ नहुदा
गोधुलीमा तिम्रो रुप प्रिया, लाग्छ जस्तै जुन
जति सुन्यो झनै मिठो, मायामा पिरतीको धुन !

अस्टिन, अमेरिका

माफगर

कृष्ण प्रसार्इ

बिर्सौभन्दा झन् बढी आइ रहने,
सवका सव सम्झनाहरु छन् अहिले पनि
घुर्मौला आँखाहरुमा समेटिएको एउटा क्षितिज,
नआओस भन्दा भन्दै आएको मलामी साँझ
र तिमीले आफ्नै चौबन्दीमा बेरेको कोरली रहर
कता गए सवै ?
तिमी अनुकुल भएको छ मेरो मन,
सबै सबै साँक्षी राखेर-
सपनाकामा चुराहरु बजेर विउँझेको विहान छ मसँग अहिले
फेरि पनि-
त्यही पुरानो परेली दोब्रिएको तिम्रो आँखामा-
अनन्त अनन्त इच्छाहरुको महासागरमा हराइरहेको-
आकाश भन्दा पनि माथिको काफल फलेको मन खोज्दैछु ।
पारिजात पाउलिएको तिम्रो अनुहार-
र नदी जस्तै बगेर हराएको तिम्रो बैश पनि छाम्दैछु
तिमी आफैले भन्थ्यौ-
मान्छेको जीवन,
आँसुको असार पस्किए जस्तो कसैगरी हुन्न
अंगालोमा उनिने रहरलाई
उमेर फुलेको हिमाल जस्तै बनाएर
जीवन जिउँन कदापि सकिन्न
यस्तै यस्ता शब्दहरुको खेती गरेर
तिमीले कोरेका साँध सिमानाको हेक्काभित्र
लक्षण रेखा नाघ्न नसकेको सम्झना पनि आलै छ अहिले
कसरी भन्नु मैले,
निसङ्गकोच म पस्न चाहान्थे नौनी जस्तै त्रि्रो आखाको नानीमा-
र खेल्न चाहान्थे कुराउनी जस्तो तिम्रो कमलो मनभित्र ।
कस्तो नियति !
मनभित्र पस्ने-
प्रवेशाज्ञाको पर्खाइमै
सिमलको भुवाझै
ओइलायो/उड्यो-
मेरो गोधूलि मन-
म रोएँ-
आसु सकिए पछि पनि रोएँ,
साउनसँग आँसु पैचो लिएर झरी रोएँ ।
आँसुवापतको सौदा कटाएर
गर्न बाँकी रहेको हिसाव किताव अधुरै छन् तिमीसँग
अलिकति बान्की परेको तिम्रो अनुहार-
हेरे वापतको तिरो तिर्नु थियो मैले,
मेलापातमा छुटेका कुइनेटाहरुको-
ब्याजै सहितको बाली बुझाउनु थियो मैले ।
अलिकति पर्ममा गोडेका गराहरुको,
रहल साँवा चुक्ता गर्नु पनि थियो मैले ।
हिउद बास्नु अघि-
सित हास्नु अघि,
पूर्णिमा पस्नु एकदिन अघिको जूनसँग,
तिमीले मागेको वर,
कतै म नै थिएँ भने पनि-
माफगर !
म यतैकतै सहरमा-
तिमीलाई खोज्दै,
नभेट्टनिे गरी हराएको छु ।

गीत

केदार श्रेष्ठ गगन

पराईसँग उनी हिड्दा चल्यो मनमा हुरी
विति गाका दिनहरु याद आयो फेरि ।

आँसु रोक्न खोज्दा किन झर्छ मूल फुटी
रातभरि जागै हुन्छु सधैँ हुन्छ छटपटी
मेरो मनको राजा भन्दै बस्थिन् बाटो कुरी
विति गाका दिनहरु याद आयो फेरि ।

कसलाई भनु मनको कुरा वह कहाँ पोखुँ
छचल्किएर बग्छ आँसु कसरी म रोकुँ
बिसु्र भन्दा उनकै याद आउँछ घरि-घरि
विति गाका दिनहरु याद आयो फेरि ।

भीमस्थान-५सिन्धुली
हाल-अनेसास यू.ए.ई.च्याप्टर

अवसान

समृध्दि शायद

साथीहरु सोध्छन्"खै! नयाँ केही"
जवाफमा एक जोर ओठहरु तन्काउछु ।
"किन?यस्तो आजभोलि"
प्रश्नहरुको ओइरो खेप्न नसक्दा
प्रश्नहरुको ओइरो खेप्न नसक्दा,
फुत्त शब्द निस्कनछ ,
"अवसान"
"कस्तो नि!"-ठिमाहाहरुको प्रश्न ।
कस्तो-कस्तो मलाई नै थाहा भएन ।
बैंशमा रहरहरुको अवसान
आवश्यकताहरुको लर्कोमा प्रेमको अवसान
प्रेममा आत्मियताको अवसान ।

समयको उत्तरार्धसँग
खुशीहरुमा बैंशको अवसान
इच्छाहरुमा जाँगरको अवसान
ढर्रामा जीवनले,
नौलोको अवसान गरिएछ ।
"अवसान"
गर्ने क्रम जारी छ
केही न केही ,कतै न कतै
शायद
लत नै बसेछ क्यार्!
र त
सम्बन्धहरु पनि
त्यसै-त्यसै विना कारण
अवसान
गर्ने चस्का पसेको छ म भित्र .........

तिहारको सम्झना

योगेन्द्र गिरी

बसेको छु दिदि परदेशमा रोएर
बस्नु पर्यो मिसिनको तातो राप

अनि पसिनाले मुख धोएर
याद आउछ दिदि सप्तरंगी टिका निधारमा

बाचे भने आउनेछु अर्को तिहारमा
दिन,महिना अनि वर्ष बिते यो बिरानो ठाउमा

यस बर्षको तिहार पनि घकिन्न्दै छ रे मेरो सानो गाउमा
कुन दिनमा विदेश पसेछु दिदि दुखी मेरो कर्म

कसले सुनी देला, कसले भुझी देला गरिब भाइको मर्म
ओंइलियो होला सयपत्री र मखमली माला

यो परदेशी भाई लाई पर्खी बस्दा
माफ़ गर्नु है दिदि परदेशी भाई लाई

बाध्यता ले र बिबसताले गर्दा आउन सकिन
नगास्नु है दिदि सयपत्री र मखमली फूलको माला

दोबाटो र मुलबाटो मा कुरी बस्नु है दिदि
म फर्की आउने अर्को साल

धुपू-१ लेब्रंग संखुवासभा
हाल - मलेशिया
इमेल- yogendra.yogen@yahoo.com

शिशुगजल

आचार्य प्रभा

सम्झिरैछु भाइटिका, म आउन सकिन दाजु
निधारमा भाइटिका लाउन सकिन दाजु ।

बाध्यता नै यस्तै भयो,परदेशमा रुँदैछु
सयपत्रिको मालामा ,मुस्काउन सकिन दाजु ।

रमाइलो त्यो पल अनी खुशीको मिलन पनि
चाहेर पनि यो मनले,पाउन सकिन दाजु ।

तिहारको रमझम,देउसे,भैली मनमै छ
अन्धकारमा म,जून बनी छाऊन सकिन दाजु ।

(परदेशबाट )

सागर भेट्न जादैछु

लोकेश याक्थुंगबा

सागर भेट्न जादैछु म मुहानबाट टाढा टाढा भएर
नरोक मलाई नछेककसैले पहाड डाँडा काडा भएर

बिसाल पहिरोआएर छेके पनि अबछेकिने छैन म
लाखौ लाख बाधहरुलेरोके पनि अबरोकिने छैन म
कहिले खहरे भएर बग्न पाँउ कहिले नदी चाहि भएर
नरोक मलाई नछेककसैले पहाड डाँडा काडा भएर

गन्तब्य पुगेरयही ठाँउमा फेरिपनिफर्केर आउनेछु
बसन्त ल्याउनमनसुन भई सबैमा बहार छाउनेछु
सागर भेट्न जादैछु म मुहानबाट टाढा टाढा भएर
नरोक मलाई नछेककसैले पहाड डाँडा काडा भएर

फाकुम्बा,ताप्लेजुंग

नागरिक सर्बोच्चतामा मेरो मत जाहेर

डी.वी. पालुङवा

धार्मिक अपनत्व र सहिष्णुता उल्लङघन गरेर
मैले आफ्नो धर्म छाड्नै सकिनँ
कि यो सत्य हो
यो सत्यमा कायर र कांतर, आदर्श र सिद्धान्त
प्रतिपादन गर्न मेरो आत्माले मञ्जुर गरेन

अझ यो राजनीतिक अवतरणमा
यहां लोगो र झण्डा फरक भएर
आखिर के नै भो ?
जहां नीति र सिद्धान्त एकातिर भए पनि
सभ्यता दक्षिणमुखी एबं ब्यक्तिमुखी भजन कृतनमा अथवा
यी दुर्इवटा अनुहारमा एउटै आंखा, एउटै दृष्टि,
एउटै दृष्टिमा एउटै दर्शन
नत्र यिनीहरुको छातीमा पक्रेर सोधि हेर त,
कि यिनीहरु एउटै आमाका
सहोदर दाजु भाइहरु हुन की होइनन् ?

जसले भ्रष्ट, शोषक, सामन्ती, र साम्राज्यबादीहरुको सधैं
कुटी र दरबारमा र्इटा लगाई रह्यो
र ठुलठुला गेट र ढोकाहरुमा
रक्षाकवच बनेर उभियो, अनि
हरेक ढोका र झ्यालमा कालो सिसा लगायो र
कालो सिसामा कालै पर्दा लगायो अनि
त्यही भित्र कुकृत्यको श्रृंखलाहरु थप्दै र
सम्पादन गर्दै गयो,
अब यस श्रृंखलाका खलनायकहरुको छिट्टै अवसान हुदैछ

किनभने
जसले धेरैलाई अनि म समेतलाई बिरोधी बनायो
तर आजका यी निस्क्रिय दिनहरुलाई आजलाई यही बिदाई
आजको यो खैरो सांझलाई आजलाई यही बिदाई
तर भोलिको सांझ ति म्रो शोक गीत लेख्न
मलाई फुर्सद हुने छैन

किनकी यो कुटिल डबलीमा
अब म चिहान खन्दैछु ।

जहां इतिहांसको कालखण्डहरुले पुरेको
प्रजातन्त्रको बर्खिलाप गर्नेहरुको बिरुद्धमा
आम बिचारहरु संग हिड्नेहरुको बिरुद्धमा
सडक अवरुद्ध गर्नेहरुको बिरुद्धमा
अब म ब्लास्टिङ पड्कन्दैछु र
नागरिक सर्वोच्चताको सडक विस्तार गर्दैछु

अब म मोराकोट आउँदैछु
जहां नियतबस लेखिएका दर्शन र आदर्शका
दास्तावेजहरु च्यात्न
कुख्यात घुस्याहा र कामचोरहरुको
कठालो पक्रेर, जनताको अदालतमा घिसार्दै
एउटा बृत्तबाट उत्तराजनीतिक संरचनाको
गजबार भत्काउँदै पुनराबृत्तबाट
पुनःसंरचनाको घोचा गाड्दै
बिकेन्द्रीकरणको शेरमा
कम भन्दा कम मुल्य र मान्यतामा
एउटा महत्वपूर्ण टेन्डरको आव्हान गर्दैछु ।

के तिमीलाई मञ्जुर छ ?

छ भने आउ, यो संम्झौता पत्रमा
एउटा जटिल एवं महत्वपूर्ण हस्ताक्षर गरौं ।

तिमी बांच्नै पर्छ नम्रता

चकेन्द्र राई कैदी

खाना नाना र छाना मात्र होईन
मान्छेका आधारभुत आबश्यकताहरु.......।
कसैको, माया, बिश्वास,साथ र सेक्स पनि
आधारभुत आबश्यकता नै मान्नु पर्छ
आजका मान्छेहरुले...........।
उसो भए के गल्ति गरिन त नम्रताले..........?
सामाजीक जघन्य अपराध?
त्यो चौरास्तामा गरिएको कृष्ण लिला थिएन।
त्यहि प्रयोनको लागी रचिएको तमासा पनि थिएन।
यो सुनेर कति भित्र भित्रै लजाय होलान।
कतिले मज्जा लिदै ताली बजाए होलान।
कस्को के लाग्छ र सगै सुतेको साथिले
मस्त निन्द्रामा छुरी हाने पछि.............।
अरुको प्रगती नै आनो मृत्यू माने पछि।
अर्काको बेइज्वत नै आनो परम धर्म ठाने पछि.........।
दुनियात्र् हारेकै त छ आत्माघातीहरु संग.।
उ धर्म राज जस्तै विश्वासको पात्रा
राम जस्तै आदर्श...........।
तर
तेतिन्जेल मात्र.........?
यहा त पक्षको कुरा हुन्छ बिपक्षको कुरै हुदैन...........।
फेरी यहात्र्
कौरब र पाण्डबहरुको कथा दोहोरीदैछ।
जुवामा हार्ने पाण्डवहरुको कुरै हुदैन।
यहा त द्रोपतिलाई मात्र दोषि ठहराईदैछ।
निर्दोष सीता को यति धेरै चर्चा हुन्छ।
दोषी रावणको कुरै हुदैन..........।
यस्तै छन् हाम्रा सामाजिक मान्यताहरु।
तर
नम्रता बाजी हारे पनी जिवन बाकी छ।
फेरी पनि तिमी हास्नु पर्छ।
बागमती जस्तो भएर होईन साली नदी जस्तै।
पवित्र भएर तिमी बग्नु पर्छ।
सिता र साबित्रा जस्तै आदर्श भएर बाच्नु पर्छ।
हो तिमी बाच्नै पर्छ नम्रता...........

गजल

केशब आचार्य

बाढी आउंदा जिन्दगीमा,ठुलै भेल तर्नु पर्छ
हिँड्दै जाँदा कहिलेकँहि आँधीभित्र पर्नु पर्छ ।

जित मात्र कहाँ हुन्छ,खेल खेल्दा सधैं भरी
अन्जानमा चिप्लिइदा,केही तल झर्नु पर्छ ।

झुक्किएर ठेस लाग्छ,समतल बाटो हिँडे पनि
नँसोचेको कर्म पनि कहिलेकँहि गर्नु पर्छ ।

जिन्दगीका पलहरु,गाँसी गाँसी बनाएको
ओत लाग्ने सानो धुरी,हाँसी हाँसी सर्नु पर्छ।

(अमेरिका )

उडाइ लग्यो सानो संसारको छानो

आचार्य प्रभा

रहेन अस्तित्व तिम्रो अब
खै!तिम्रो रूपको महत्व
अनी खै तिम्रो मीठो
अभिनयको औचित्य ?
सब छताछुल्ल भए
तिम्रा भावनाहरु ,
अनी धमिला बागमतीमा
अनुवाद भयो तिम्रो त्यो
निस्कलंक कुमारीत्व ।
"नम्र"लाग्दथ्यो तिम्रो स्वभाव
"नम्रता"नाम पाए झै
शालिन लाग्दथ्यो तिम्रो मुहार
प्रकृतिले बरदान दिइे सजाए झै
त र अब लाग्यो ............,
तिम्रो स्वभाव र तिम्रो सौन्दर्य
केवल तिमी बिपरित भएर
कलंकको आँधिबेह्री बनेर
तिमीलाई छल्नलाई
तिमीमा मन्त्रमुघ्ध बनेर छाएछ
अनी तिमी बहकियौ
रूपको कालो बजारमा
या त फँस्यौ कसैको जाली मोहमा ?
या त तिमीमा दैत्यरुपी सोँचले
डेरा जमायो ,
वा त तिमी कसैको स्वार्थी मोहमा
लिप्त बनेर पागल बन्यौ ।
भन्छन कहिले कही मानव सोँचमा
दानवले बास गर्छन्
अनी बहकिन्छ मन,
हो कहिले मन चँचलताको परकाष्ठा
नाघ्न पुग्छ
अनी कलुषित बनेर
पाइला डग्मगाउँछ आँफैमा
भुइँचालो मचाएर ,
ध्वस्त बन्छ सपनाको महल
उडाइलान्छ "सानो संसारको छानो"
अनी सर्वाँग नग्याइदिन्छ
जिन्दगीको बस्त्र च्यातिँदै,च्यातिन्दै
सुस्त सुस्त ...............,
हो यही नियती भोग्नु पर्‍यो तिमीले
बैंश र रूपको आडम्बरमा फंसेर ,
अब सोँच्दै हौला पश्चतापको दिन गन्दै
आत्माग्लानिको ज्वालामा दन्केर ।

(समर्पित उनै मीठो गल्ती गर्ने यौवनालाई )

समर्पण

नवराज सुब्बा

च्व...च्व...
के यो दुनियाँ त्यति निष्ठुर रहेछ ?
र गयौ संगै लिएर आफ्नो लास पनि !
ति म्रो सिंगान पुछिदिने यी हातले
आज म आफ्नै आंसु पुछ्दैछु ।

आइरह्यौ हरदम सम्झनामा
आज आफैलाई छाम्दाखेरि पो भेटें
एउटा चीज तिम्रो म संगै छुटेछ
लैजाऊ यो समर्पण
उप्रान्त बिर्सिदेऊ यो दाजुलाई ।

हेर !
मसंग तिमीलाई
त्यहां काम लाग्ने
केही कुरा अब बांकी छैन ।

लिम्बुवान सःङ्ला

विष्णु यक्सो लिम्बू

लिम्बुवान हाङ्गप् आम्नाःन्द्याङ् मेन्दुक्
आम्नाःप्त्याङ् मेन्दुक् आम्लेम्याङ् मेदे?रु ।
केधुम्ब्याङ् मेन्लो केसुक्प्याङ् मेन्लो, इङ्लेक्वा साःके मेजआङ्
इस्वाबाहा?रे इङ्लेक्मा मेहे?रु ।

लिम्बुवान लाजे? लिम्बुवान मेप्मा मेन्घोमा आल्लो,
आग्दाङ्बा हक्चुम्भो ?
लिम्बुवान लाजे? केयुङ्बा केरेक्ले नुरिक्
इःत्तुम्लो सिक्कुम्मो ।

खेने? नु आङ्गा, यम्बा नु चुक्पा मेन्ल?ए लच्छा,
मेम्बोङ्ए मेबोङ्नेन् ।
लिम्बुवान इत्यङ्बा खाम्घु चोःक्मा नाःक्म्याङ् मेन्दुक्, हाःप्म्याङ् मेन्दुक्
मेन्नाप्पे मेनोङ्नेन् ।

लेन्दिक् नु सेन्दिक् सिमा नु हिङ्मा मेन्ल?ए चुम्हा? मे?धक्लः मेयाक्
मेल?आ आभा?रे।
कुसाङ् ए लःन्मा आन्हे?रुम्ने?न् गर आम्लाःक्लो
याङ्सि इङ्लेक्हा?रे ।

मेन्ना ए सेक्खा हाङ्हाङ् ए ल?रिक् कोप्मा?रः ते?मा चोःक्मारः ते?माल्ले
मेन्बोङ्म्ना हेन् वा? गः ?
बृटिश गोरखाहा?रे जोहाना लुम्ले मेघोसुबा हेक्के
लन्ला?बा लत्थिक् कः ।

कुनिङ्वा तुक्काङ्, कुमिक्वा खेक्क्खेःक् कुमिक्वा तुःक्नु
मालाजेन् हाःप्इल्ले ।
नासःक्पा हेक्के ओमेत्वाङ् वा?गर साक्मुरा थायाङ् वे? नेबाहारेन्
योःक् पोङ्लो ताःन्दिल्ले ।

ताप्लिजोङ, लिम्बुवान
आल्लोः ललितुपर नेवा:ला

हरामी

विक्रम सुब्बा

व्यापारी:
सानैदेखि पसेँ म व्यापारमा
आपूर्ति गरेर चाहिने सामाग्रीहरू
‘सेवा’ समाजको गरेरै कमाएँ नाफा
बढाएँ जायजेथा, जोडेँ गाडी र बंगला
बढेको छ सबतिर बलियो पहुँच मेरो
कुलकुटुम्बका सामु छ मेरो ठूलो ईज्जत
त्यसो त मलाई मात्र थाहा छ
'भित्र म कति हरामी छु भनेर ।’

हाकिम:
पहिरेको छु सिन्दुर सरकारको
गर्छु तमाम कामकुरा मिलाएर नियमहरू
ठानेर सेवक आफुलाई
गरेर अर्पित जनताको खुरुखुरु 'सेवा'मा
पदोन्नति भएको छ भाग्यले सालैपिच्छे
हरेक साल थपेकोछु सम्पति पनि
बनाएपछि मैले घर यहाँ
नामै रहेकोछ 'सिडिओ टोल' यो बस्तीको
'हाकिम'का रुपमा सुनाम चलेकोछ
त्यसो त मलाई मात्र थाहा छ
‘भित्र म कति हरामी छु भनेर ।’

शक्ती-दलाल जो आफुलाई ‘नेता’ ठान्छ:
जितेकोछु चुनाव जसरी पनि बहुमतले
अखाडामै पुगेर बिरोधीको
गरेको छु अनगिन्ती सामाज सेवा
मुलुकका नदी बेच्ने दर-भाउको
निर्णय पार्टीमा गराएँ मैले नै
मिच्दा सिमाना देशको कसैले
कुटनैतिक सम्बन्ध मित्र राष्ट्रसँगको
नबिग्रने किसिमको
रणनीति तयार गरेँ मैले नै पार्टीमा
म अघि लागेपछि विकासका काममा
मौरीझेँ उर्लिन्छन् जनता
यी गाउँघरहरू म नभए
हुन्छन् माऊबिनाको चल्लाजस्ता
जता गए पनि भेट्नेले
गर्दछन् स्रद्धा 'नेताजी' भनेर
त्यसो त मलाई मात्र थाहा छ
‘भित्र म कति हरामी छु भनेर ।’

वकिल:
तर्क शक्तिले क्लाइण्टको पक्षमा आफ्नो
सफल भएकोछु सैयौँ फैसला गराउँन
राम्रो फिस दिन्छ जसले
वकिल-धर्म नै हो गर्नु उसैको काम
खाएर कसम यही धर्मको
जिताएको छु आमा मार्नेलाई पनि
र सरकारी गोप्य सूचना बेच्नेलाई पनि
हुन्छन् थर्कमान सबै गाउँमा मसँग
भेट्नासाथ ‘वकिल साप’को सम्मान गर्छन्
त्यसो त मलाई मात्र थाहा छ
‘भित्र म कति हरामी छु भनेर ।’

पुजारी:
म पुजारी !
भगवान र मानिस दुबैको
बिचमा कल्याण गर्न उभिएको
नभए म यी दुबैको हुनेछ बिजोग
म छु र त मेरै हातमा
दिन्छन् भक्तजनले चढाउँने प्रसाद
भक्तजनले पाउँने आशिर्वाद पनि
देवताहरु पठाउँछन् आशिर्वाद मेरै हस्ते
म छु र त भक्त-देवता दुबैको
जीवनमा खुसहाली छाएकोछ
मैले जो दुबैतिर प्रसाद सप्लाइ गरिदिएकोछु
तथापी ‘सप्लाई’ मेरै तजबिजमा हुन्छ
कि कसलाई के कति दिने
र राख्ने प्रसाद कति आफैले?
यसरी म
भगवान र मानिस
दुबैको लागि कल्याणकारी पवित्र पुजारी हुँ
त्यसो त मलाई मात्र थाहा छ
‘भित्र म कति हरामी छु भनेर ।’

अभियान

टंक सम्बाहाम्फे

हामी अहिले अभियानमा छौ
कसैलाई थाहा होला
कसैलाई थाहा नहोला
के कस्तो अभियानमा छु होला भनेर
तर उ अभियानमा सम्मिलित भैसकेको हुन्छ
वास्तवमा अभियान
संकल्पको यात्रा हो
विश्वासकोगोरेटो हो
कसैले नगरेको हुन सक्छ संकल्प
कसैले नवुझेको हुनसक्छ दायित्व
तर जिवन भए पछि
स्वतह त्यो एउटा अभियानमा समाहित भएको हुन्छ
कसैलाई व्यस्तताले थाहा नहोला
कसैलाई वास्तै नहोला
कि जिवन कुनै अभियानमा छ भनेर
जव हामी अभियान थाहा पाउछौ
तव संकल्पको शुरुआत गर्र्छौ
जिवन यात्राको अनेकौ मोडहरुमा
र केहि गर्ने आट भरोसा वाधेर
संकल्प संगै दायित्वलाईअगाडी वढाउने
उत्साह जन्माउछौ
अथवा अभियानलाई दायित्वको संगालो भने पनि हुन्छ
किनभने संकल्प छैन भने दायित्व पनि हुदैन
दायित्व छैन भने संकल्प पनि हुदैन
दायित्व र संकल्प छैन भने जिवनै हुदैन
जिवनै नभए पछि संकल्प पनि हुने कुरो भएन
त्यसैले मानिसमा संकल्प र दायित्व भए झै
जिवनसंग सपनाहरु पनि गासीएका हुन्छन्
कसैलाई लाग्दो हो
अभियान नचलाए पनि जिवन चलिरहन्छ
तर त्यसलाई त्यहि कुरा थाहा नभएको हुन सक्छ
कि जिवन सुचारु हुनु नै अभियान हो भनेर
वास्तवमा
विना संकल्प
विना दायित्व
विना अभियान
जिवन सम्पूर्णता वन्न सक्दैन
बाच्नुसंग सम्झौता गर्दा
अभियान अभियान जस्तो नलाग्न सक्छ
तर अभियान भने थाहा नपाउनुसंगै चलिरहेको हुन्छ
त्यसकारण
कुनै अभियानमा छुर्इन भने पनि
कुनै दायित्व लिन्न भने पनि
कुनै संकल्प गर्दिन भने पनि
अभियानमा जुटेकै हुन्छ
दायित्वले थिचिएकै हुन्छ
संकल्पमा वाधिएकै हुन्छ
अभियानको आभाष नहुनेलाई
दायित्ववाट मुक्त भए झै लाग्दो होला
दायित्वको वोझ थाहा नहुनेलाई
संकल्प नगरे झै लाग्दो होला
तर थाहा नहुनेलाई थाहा नहुनुसंगै
उसको सम्पूर्णता चलिरहेको हुन्छ
तसर्थ जिवन भए पछि
अभियान हुन्छ
दायित्व हुन्छ
संकल्प हुन्छ
कसैलाई थाहा होला
कसैलाई थाहा नहोला
त्यो वेग्लै कुरा हो
तर अभियान भने निरन्तर चलिरहेकै हुन्छ

राष्ट्रिय गीत

दिलिप योन्जन

देशको तापले पग्लियो हिमाल, हामी झै रोएर
सकिन्न कहिले युद्धको पिडा, आसुले धोएर
मार्नु र मर्नुले बन्दैन देश, बुझ है नेपाली
मार्नु र मर्नु त्यागेर भनौ, हामी हौ नेपाली।

आमालाई रुवाई यो भुमी रङाई नगरौ है हत्या
आफ्नो देश आफै आगोले सल्काई नदेखाउ बिरता
मतभेद त्यागी बैरिभाव छोडी बनाउ है नेपाल
मार्नु र मर्नुले बन्दैन देश, बुझ है नेपाली
मार्नु र मर्नु त्यागेर भनौ, हामी हौ नेपाली।

बिरता देखाई नहसाउ सत्रु दाजु-भाई लडेर
हिमाल झै अग्लो अटल बिश्वास मेटिन्न मेटेर
चम्किलो सुर्य हातले कहिले छेकिन्न छेकेर
मार्नु र मर्नुले बन्दैन देश, बुझ है नेपाली
मार्नु र मर्नु त्यागेर भनौ, हामी हौ नेपाली।

अस्टिन, अमेरिका

म गएँ है आमा

हस्त गौतम मृदुल

म गएँ है आमा भन्दै गयौ, फेरी फर्केर आयनौ
आसामायिक निधन भयो हामीलाइ देख्न पाएनौ

कस्तो दशा यतिबिधि धनजनको अपुरणिय क्षेती
के बिपत्ती आइ परयो गृमाउदा भयोनी ठुलो खती
खाउँखाउँ लाउँलाउँ भन्ने बेला दुर्घटनामा परयौ
जीवनभर आँशुमा डुवाइ हरे अकालमा नै मरयौ

आँखा ओभाएका छैनन शोकले चेत खुलेको छैन
शोकलाइ शक्तिमा बदल्नलाइ कोही सफल भैन
संयोग होकी नियतीको खेल कालले खोसी लग्यो
हेर्दा हेर्दै ति जिवित शरिर सुनकोसीमा नै बग्यो

स्तब्ध पारी अचानक हरे कैलै नर्फने गरी गयौ
बिचल्ली पारेर आफन्तलाइ अनयास बिछोड भयौ
सिंगो बस्ती नै आँशुमा डुब्यो शोकामग्न भयौ
अन्तिम श्रद्धान्जली चढाउदै भावविबहल भै रोयौ

सुकुटेमा भएको बस दुर्घटनामा सुनकोसीमा परी दिवंगत हुनेहरुलाइ श्रद्धान्जली

भालेको अण्डा

स्यानु पाईजा

छोपेर पनि सर्बाङ्ग
उ भुतुक्कै लजाएको बेला
बेल पाक्दै छ
चराहरु भाका फेर्दै छन
आकाश ले रँग फेरेको छ
लाटो कोसेरो रात भरि उड्छ
बिरालो डराउँछ
कुकुर नौलो मान्छे होईन
आफन्तै लाई पनि शंका गर्छ
पोथी ओथारो बसेको बेला
सुलसुले ले सताएको छ
भिटामिन मिसिएको दाना ले
भाले ले अण्डा पारेकोले छक्क छ
यहि नै हो उ लजाउनु को कारण
उ सबेरै को कुनै प्रहर पनि
बाँस्न सकेको छैन
बिचरा बोईलर को बिउ
भयङकर जीऊ भएर के काम
न कोर कोराउनु न कुखुरी काँ
केटा केटी फर्सी मा रंग दल्दैछन
महिलाहरु लाई कसौटी ले कसेको छ
बोली फेर्न लागेका केटाहरु
लाजै नमानी कन्डम फुकेर खेल्दैछन
भाले को अण्डा लिलाम हुदैछ
त्यस्तै मा हल्ला चल्यो
कालीपारी कुखुरी को अन्डा लाई
भाले को अन्डा भनेर
दश लाखमा बेचियो रे
हल्ला पनि कस्तो
उस्कै सराप बनेर आको
अब त्यसले मर्नु पर्छ
बेला न कु-बेला रेटिनु पर्छ
छेउ म अमलेट फ्राई हुदै गर्दा
उस्ले पनि मर्नु पर्छ

पात्लेखेत-७ ,म्याग्दी

गजल

बसन्त मोहन अधिकारी

अमृत भनेर मैले बिष पिएको रैछु ।
जीवन दिएर मैले मृत्यू रोजेको रैछु ।

आँशु पुछेर उनको आफै रुदैछु आज
यो खुसी लुर्टाई मैले आँशु साँचेको रैछु ।
जीवन दिएर मैले मृत्यू रोजेको रैछु ।

भिजेर उनको विष ढल्दैछु सडकमा
मलाई डसेर मार्ने र्सप पालेको रैछु ।
जीवन दिएर मैले मृत्यू रोजेको रैछु ।

आफन्त त्यागेर मैले उनको साथ दिदा
सिन्दुर भरेर मैले चिता मागेको रैछु ।
जीवन दिएर मैले मृत्यू रोजेको रैछु ।

गजल

आचार्य प्रभा

नखाएको बिषले पनि मार्दो रैछ यहाँ
षड्यन्त्रको जालमा पनि पार्दो रैछ यहाँ।

जिन्दगीलाई जितै जितमा राख्छु भन्नेले
जानी जानी बाजी पनि हार्दो रैछ यहाँ ।

मनलाई कठोर बनाइ बाँच्न खोजे पनि
एकान्तमा आसुँ पनि झार्दो रैछ यहाँ ।

तिम्रै समीप सधैं नै बाँच्छु भन्नेहरुले
चालै नपाई मनको माया सार्दो रैछ यहाँ ।

साँचो कुरा,सत्य बचन बोल्ने बहानामा
मनको कुरा खोल्न पनि टार्दो रैछ यहाँ ।

(अमेरिका )

गजल

केशब आचार्य

बैँशालु त्यो उमेरमा ,तातो हावा चल्न सक्छ
मात धेरै चड्यो भने ,जवानी त्यो ढल्न सक्छ।

पुर्णिमाको जूनसँगै ,मन्द मन्द हिँडे पनि
सामिप्यमा दुई जोवन ,तात्तिएर बल्न सक्छ ।

चिसो हुन्छ कहिलेकहीं ,बाधिएको रात पनि
एक्लो मन कहिलेकहिं ,आगोसरी जल्न सक्छ।

मनै त हो ढुङ्गासरी ,जत्तिसुकै बाँधे पनि
चिसो हुन्छ फलाम तर ,भट्टी भित्र गल्न सक्छ ।

(अमेरिका )

गजल

इप्सुल मगर

रानी वनमा कोईली गाउँदा मूनाल नाच्यो अरे
जोडी ढुकुर परेवा झैं मायाँ गास्यो अरे

सुनगाभाले गुराँससँग सिन्दुरको पैँचो माग्दा
गुलाव फूल पनि आज काँढासँगै हास्यो अरे

समय सँगै परिवर्तन हुनुपर्ने रितु देख्दा आज
पतझरमा न्याउली रुँदा पानी वस्र्यो अरे

उषा र सान्ध्या भेट कहिल्यै पनि नहुँदा
ग्रहणमा चन्द्र र सूर्यले आँशु झार्यो अरे

साँच्ची नै शीतलताको प्रतीक जुनेली रातले पनि
मानवतामा स्वार्थीपन देख्दा औंसीमा आँखा छोप्यो अरे

अभीष्ट र्इच्छा

खगेन्द्र थापा

हिजोसम्म आशाको क्यानभासमा रंगिएको यो मन,
रङ र कुचीको अभावले छट्पटार्इ छट्पटार्इ
आज मानवताको मरुभूमीमा मुर्छित भएर ढल्न लाग्दा
अचानक छङ्गछङ्ग बग्ने झरना जस्तो, कञ्चन लेकाली ताल जस्तो
निर्मल सागरको उर्लदो छाल जस्तो, विषैविषले भरिएको बोत्तल देख्छ,
अभागी हातहरु त्यतै लम्कन्छन् नजर त्यहीँ लठिन्छ
सायद, फगत एउटा अन्तिम आशा पसारेर
अर्ध चेतनामै मैले टुलुटुलु हेर्दैगर्दा, गम्दागम्दै, सोच्दासोच्दै,
अमृतमय त्यो काँचको बोतल प्याट्ट फुट्छ
त्यसैले होला, म आत्तिएर बेस्सरी चिच्याउँदै हुन्छु
कलेटीपरेका ओठ बाँउदै बिछिप्त स्वरले,
केवल, पानी.....पानी.....भनेर,
तर
"असिम दुःख बेदनाका माझ अझै किन बाँच्नु पर्ने -"
मैले, म भित्र लीन भएर चिन्तन गर्दैगर्दा
ऊ भने, खुरुखुरु बालुवा भिजाउँदै हुन्छ
बोतल र मेरो जिजिविषा लत्याएर
सधैँ, सधैँका लागि हाम्रो जीउने आशा बत्त्याएर
तर पनि, सासले साथ नछोड्दा सम्म
बाँच्ने आशाहरु सल्बलाउँदै थिए यो दधिची हृदयमा
तब त म, जीवन मरणको संघार टेकेरै पनि
विक्षिप्त ढुक्ढुकीको रथ हाँकीरहेथेँ
खियाले खाईसकेका मेरै गाउँबस्तीहरु माझ,
आतंकले क्षतविक्षत् मनस्थितिका साथ
छिनछिनमा हरे कृष्ण हरे राम जपेर
खाँटी पागलको उपमा खेपेर,
अनुभूतिहीन म, त्यतिबेला कम्पित स्वरमा बर्बराउँदै थिएँ
यो मुलुकमा अब पनि यस्तै भाँडभैलो मच्चिई रहन्छ भने
"भो, प्यासी रहरहरु नमौलाउन् घार्इते मनलाई जंजिरले बाँधी दिन्छु
छिचिमिराहरुले दिउँसै ताण्डव नृत्य देखाइ रहन्छन् भने
मुर्छित रहरलाई पहाडले थिचिदिन्छु,
अझै आत्मदाह नहुने हो भने, जिउने आशा नमर्ने हो भने,
बाँचेर मैले हिड्नै पर्छ भने ।"

पालाम् देशको मायामा

नवराज सुब्बा

यो ज्यानको माया के माया

जन्मेको भूमि ठूलो रैछ

हिमाली छायाँ देशको माया

परन्तुसम्म लाग्दो रैछ ।

तम्बरैखोला बाढी आयो

माटोको माया उर्ली आयो

परदेशै आएँ पुलै तरी

गाउँघरको मायाँ गाँठै पारी ।

यो मनले आज सम्झिल्याउँदा

कर्मैले ल्यायो विदेशैमा

लुङ्ङाज्यू पालाम सम्झि ल्याउँदा

फर्कि म आउँला स्वदेशैमा ।

हामी नेपाली

मुकेश राई

क्षितिज त एक दृष्‍टिभ्रम हो, आकाश कहाँ झुक्छ र ?
कमजोर नसम्झ् हाम्रो मौनता, अन्याय अघि कहाँ झुक्छ र ?
ढुकढुकीका हरेक स्पन्दनमा स्वदेशको माया छल्कन्छ
जहाँ रहे पनि नेपाली हाम्रो देशप्रेम कहाँ लुक्छ र ?
आफ्नै सपुत सन्ततिहरुको पिडामा मातृभूमी रुदाँ
गह भरिएका अश्रुधारा हाम्रो नयनमा कहाँ सुक्छ र ?
शिरमा हिमाल, छात्तीमा अस्तित्व बोक्ने पाइला रोकिन्दैन
जीवन बलिदान गर्ने नेपाली सानो चोट कहाँ दुख्छ र ?
अटल छन हाम्रो जोश, जाँगर र लक्ष्यहरु
हिमाल झै उच्च विश्वाश र एकता कहाँ डग्छ र ?

ईलाम हाल बेलायत

नेपालीको क्रन्दनमा

डा.हीराकाजी मानन्धर

नेपालीको क्रन्दनमा अरण्य रोदन छ,
रोदनभित्र गरीबी र अभावको पीडा छ,
तर पनि उभित्र संतोष र मुस्कान छ ।
नेपालीको क्रन्दनमा अरण्य रोदन छ,
रोदनभित्र वेरोजगारी र अदक्षताको मार छ,
तर पनि उभित्र पौरख र इच्छाशक्ति छ ।
नेपालीको क्रन्दनमा अरण्य रोदन छ,
रोदनभित्र नातावाद र कृपावादको जड् छ,
तर पनि उभित्र सद्भाव र भाइचारा छ ।
नेपालीको क्रन्दनमा अरण्य रोदन छ,
रोदनभित्र चाकडी र चाप्लुसीको रोग छ,
तर पनि उभित्र काम र कर्तव्यको वोध छ ।
नेपालीको क्रन्दनमा अरण्य रोदन छ,
रोदनभित्र कुरिति र छुवाछुटको कलङ्क छ,
तर पनि उभित्र धर्म र संस्कृति छ ।
नेपालीको क्रन्दनमा अरण्य रोदन छ,
रोदनभित्र हक र अधिकारको खिचातानी छ,
तर पनि उभित्र विवेक र कर्तव्यबोध छ ।
नेपालीको क्रन्दनमा अरण्य रोदन छ,
रोदनभित्र पूर्वाग्रह र प्रतिशोधको घाउ छ,
तर पनि उभित्र मलहमपट्टी र ओखति छ ।
नेपालीको क्रन्दनमा अरण्य रोदन छ,
रोदनभित्र भ्रष्टाचार र अनियमितताको पहाड छ,
तर पनि उभित्र सही र गलतको थम्याई छ ।
नेपालीको क्रन्दनमा अरण्य रोदन छ,
रोदनभित्र असुरक्षा र अपराधको महामारी छ,
तर पनि उभित्र धैर्यता र भरोसा छ ।
नेपालीको क्रन्दनमा अरण्य रोदन छ,
रोदनभित्र हत्या र हिंसाको श्रृंखला छ,
तर पनि उभित्र दया र क्षमाको खानी छ ।
नेपालीको क्रन्दनमा अरण्य रोदन छ,
रोदनभित्र आतङ्क र अराजकताको लहर छ,
तर पनि उभित्र स्थिरता र शान्तिको कामना छ ।
नेपालीको क्रन्दनमा अरण्य रोदन छ,
रोदनभित्र कुशासन र दण्डहिनताको पराकाष्ठा छ,
तर पनि उभित्र सहनशीलता र आशा छ ।
नेपालीको क्रन्दनमा अरण्य रोदन छ,
रोदनभित्र सत्य र न्यायको मृत्यु छ,
तर पनि उभित्र दृढता र आत्मसम्मान छ ।
नेपालीको क्रन्दनमा अरण्य रोदन छ,
रोदनभित्र शासक र शासितबीचको गहिरो खाडल छ,
तर पनि उभित्र स्वाभिमान र देशभक्ति छ ।
नेपालीको क्रन्दनमा अरण्य रोदन छ,
रोदनभित्र जो सत्तामा पुगे पनि अनिष्ट र अव्यवस्था छ,
तर पनि उभित्र लोकतन्त्र र मतदानको चाहना छ ।

म्हेपी, काठमाण्डौं ।
२०६५।१०।१६

एउटा चित्र :विकिपिडिया जस्तो

स्यानु पाईजा

कुन मुड मा हो कुन्नी
एउटा चित्र :विकिपिडिया जस्तो
खुल्ला सम्पादनको लागी छ
मैले कोरेका क्यानभासको धरतल
दिन दिनै बद्लिरेहको छ
नारी कोमलता मेरो चित्र भित्र
पहिलो दिन-कसैले ओठमा लालो चढाएछ
दोस्रो दिन-कसैले बिन्दिया लगाईदिएछ
तेस्रो दिन-गाँजल थपिएछ
चौथो दिन-कानमा कुन्डल
यो पुर्ण सृगार मा नारी
वहा ! क्या सुन्दर
सायद मैले न्याय गरे चित्रलाई
मैले सिगारेको भन्दा सुन्दर देखे
एउटा चित्र :विकिपिडिया जस्तो
तर मेरो मनको खुसी
प्वाँल परेको छ बेलुन जस्तै
अर्को दिन- सिँउदोमा सिन्दुर
गलामा क्राईस्ट जडेको मंगलसुत्र
कालो लामो केशलाई
ब्वाईज कट बनाईदिएछ
चित्र नै हो चित्र तर
किन मन खिन्न हुन्छ ?
मलाई डर लागी रहेछ
अन्याय भएको भान हुदैछ
बिस्तारै यस्तो भयो
मैले नसोचेको भयो
कसैले छातीका गोलाई बढाएछ
कसैले पारर्दर्शी कपडा ओढाएछ
सहन नसकि पिडा-मनको
आफैले कोरेको चित्र मेटाएको छु
यहि फ्रेम मा एउटा चित्र थियो
एउटा चित्र :विकिपिडिया जस्तो
आज यो फ्रेम कालोपाटि जस्तो छ
तै पनि किन हो पटक पटक
मैले छाडेको चित्र सम्झेर हेर्न मन लाग्छ
सम्झन मन लाग्छ: मैले अन्याय गरेको
एउटा चित्र :विकिपिडिया जस्तो

पात्लेखेत-७, म्याग्दी

एउटी वीरंगानाप्रति श्रद्धाञ्जली

हस्त गौतम मृदुल

स्तब्ध पारी छोडेर गयौ सुन सान पारेर
सपनीमा पनि नभेटने गरी माया नै मारेर

भक्कानो छोडी रुदै छु एक फन्को मारेर
बाँचुन जेल केही सकिन् गर्न खुशीमा राखेर
अन्तिम पल्ट दर्शन गरे, भावविहृवल भएर
दुर्इ थोपा आँसु चढाउछु श्रद्धाञ्जली दिएर

बिधिको बिधान यस्तै नै रैछ छोडेर गैदियौ
स्मृतिको दिब्य स्वरुप छोडी बिरानौ भैदियौ
बिर्सने छैन राष्टले कहिलै अमुल्य योगदान
पैल्याइ तिम्रो सहिबाटो गाउने छौ जयगान

गजल

केदार श्रेष्ठ गगन

अब कसैसँग मायाप्रीति लाउँदिन म
तिम्रै लागि मठमन्दिर धाउँदिन म ।

गयौ टाढा मुर्छा पारी मुटुमा छुरा धसी
रुँदै-रुँदै दौडिदै तिम्रो पछि आउँदिन म ।

एकैछिन रमाएनि घातक हुँदो रैछ माया
प्रेम-पत्र पढी अब कहिले पनि रमाउँदिन म ।

लुक्दैभाग्दै हिड्छौ तिमी गगनभन्दा माथी
मेरै अघि हिँडे हुन्छ झुक्किएरनि समाउँदिन म ।

भीमस्थान-५सिन्धुली
हाल-अनेसास यूएई च्याप्टर

कसरी गरु तिम्रो प्रशंसा

दिलिप योन्जन

कसरी गरु तिम्रो प्रशंसा, चाँदमा कुनै दाग छैन
तिमी बिना यो जुनिमा, जिउने कुनै आधार छैन।

तिम्रो हासो मेरो खुसी, यसै गरी जीवन बितोस
सुख त दुईपलको हो,दुखमा सधै साहारा मिलोस

कसरी देखाउ तिम्रो माया,छाती चिरी देखाउ सक्दिन
तिमी बिना यो जुनिमा, जिउने कुनै आधार छैन।
तिमी पाए जिबन पाए, सुख शान्ति मिले कै छ

अर्को जन्म यिनलाई पाउ,भगवनसंग यही प्रार्थना छ
कसरी भनु तिम्रो बारेमा, देउता सरी पुजेकि छिन
तिमी बिना यो जुनिमा, जिउने कुनै आधार छैन।

अस्टिन अमेरीका

प्रदेशमा भएनी

गीता थापा

नेपाली हामी नेपाली'भै नसोचौ
पराई जो जहाँ रहेनी.

नेपालको माया औधी छ हामीलाई
प्रदेशमा भएनी।

प्रदेशमा बसी फूलेका सृजना
नेपालमा लगी सारौला।

जन्मेको भुमी भुलेका कहाँ छौ
धर्ति माता लाई सिङ्गार्न पुगौला।

उघारी हेर मनको पर्दा नेपालको
माया सबैको मुटुमा"छ

फुलाउन सके विश्वाश सबैमा नेपाल
हाम्रो स्वर्गनै बन्द"छ।

हाल
इजरायल

तिम्रो यादमा

भूपेन्द्र महत

तिम्रो यादमा मैले भए जति आँसु पिएको छु
नआउ फेरी च्यात्न बल्ल मैले छाती सिएको छु

नाफा नोक्सान जोख्न नखोज भो मायाको तुलोमा
मन घाटा खाएरै नि तिम्लाई मुटु दिएको छु

कस्को आँखाले हेर्यौ चोखो मायामा खोट देखिछौ
आखिर खुशी दाइजो दि आँसु मैले लिएको छु

उजाड उराठ हृदयमा आशाको मुना भाँची
बिना अर्थको जिबन एकचोटि फेरि जिएको छु

कतै नजर मिले चिन्ने कोशीस नगर्नु बेर्थै
तिम्रो यादमा तड्पी अब त सियो झै खिएको छु

हाम्रो नेपालमा

देवराज ओली

जनता भन्दा नेता धेरै भाषान गर्नेहरु
गरिव आनी निमुखा माथि शासन गर्नेहरु

पार्टी खोल्ने मेहनतले उधोग खोलिदेउ
पार्टिका नारा भन्दा पिडा र भोक्मरीका आवाज बोलिदेउ

बन्द गर्ने नेत्त्रितो ले बिकास गर्न खोज
तछाड मछाड भन्दापनी निकाश गर्न सोच

श्वास्थ्य शिक्षा नपाएर रोगले मर्नेहरु
खान लाउन नपाएर भोकले मर्नेहरु

सोचिदेउ अबिभाबक बनेर यि जनाताका चोटहरुलाई
नबिर्स बिगतका अंमुल्ले ती जनाताका भोटरुलाई

ईमेल -indra_sagar2001@yahoo.com
घोराही नगरपालिका -३ घनिबगिया दाङ नेपाल हाल दुबइ यू. ए. ई.