राष्ट्रीय गान

आचार्य प्रभा

सगरमाथा शिर हाम्रो,अन्नपूर्ण छाती
मकालु र लाम्टाङ हिमाल बस्छन शिरमाथी ---

पशुपती पुज्ने थलो,आस्था भद्रकाली
एकचित्त ध्यान दिइ पूज्छन गोरखाली ---

स्वयम्भु र दक्षीणकाली भाक्ने सबको थलो
मनकामना,पन्चकन्या गर्छन् सबको भलो ---

स्वयम्भु हो हामीसबको दुई आँखाका नानी
फेवाताल,रारा दह तिर्खा मेट्ने पानी ---

माछापूछ्रे,कन्चनजङा स्वाभिन हाम्रो
सुन्दरिजल रानी बन छन अत्ती राम्रो ---

लालीगुराँस,डाफे र खुकुरी हो निशान
दौरा,सुरुवाल ढाका टोपी नेपालीको पहिचान ---

चन्द्र,सूर्य ध्वजा हाम्रो बिरताको गाथा
सबैभन्दा प्यारी छिन् हाम्रै धर्तिमाता
---
(अमेरिका )

फूल खोज्‍ने भमरा

नरेश माङपाहाङ राई

फूल खोज्‍ने भमरा झै यता तिर आईयो
विष छर्ने साँप जस्‍तो मायालु लाई पाईयो

मोटर साईकल चढि आउदा मुस्‍कान छर्न थाल्‍यो
रित्‍तो खल्‍ती देखे पछी कसिंगर झै फाल्‍यो
भोको माया टार्न लाई यता तिर आईयो
घुर्दै सुत्‍ने सुंगुर जस्‍तो मायालु लाई पाईयो

जीउको लुगा राम्‍रो देखी फर्कि फर्कि हे-यो
पैसा भईन्‍जेल अंगालोमा सर्पले झै बे-यो
मिल्‍ने जोडि खोज्‍दै खोज्‍दै यता तिर आईयो
काठ पसेको मूला जस्‍तो मायालु लाई पाईयो

टाढा हूदा सम्‍झिएर लेख्‍नु चिठ्ठी लेखे
मायालू लाई भेट्न जांदा अर्कै सगं देखे
मनको कूरा पोखुं भन‍दै यता तिर आईयो
दुध्‌ नदिने भैसि जस्‍तो मायालु लाई पाईयो


फोक्‍स्‍टोन वेलायत
हाल :अफ्‍गानिस्‍तान

गजल

बसन्त मोहन अधिकारी

कति आए कति गए नँया सालहरु ।
सालै पिच्छे बढायौ लासका खालहरु ।

हत्या हिंसा सधै गरि घर आँगनमा
जमे यहाँ रगतका सधै तालहरु ।

अझै गर्छन् रुवाँवासी रोग भोक लागी
ज्यूँको तिहुँ राखि राख्यौ यी बेहालहरु ।

शिविरमै सिरेठोले ज्यान लिने भयो
बर्षौ सम्म फेरीएन मेरा पालहरु ।

मेरा लागी हैन रैछ युद्ध हत्याहरु
देखे मैले यहाँ चाल्ने सबै चालहरु ।

दया माया गर्ने मन कतै रैन रैछ
सबै हिड्छन् मान्छे मार्ने थाप्दै जालहरु ।

यि पापीका हातबाट यहाँ मर्नु भन्दा
चाडै आउँ मलाई लिन हे कालहरु ।

सपनाको लाश

वैरागी काईला

मेरो हजुर
सपना त रातभरिलाई हो !
गञ्जी र कमेजले ढाकेको
स्याल र फ्याउराले मात्र
अपशकुनको आवाज कराउनलाई
सम्साँझै बास बस्ने
गाउँभित्रकै यौटा बुढो ओढार- हाम्रो छात्तीलाई
अफिसको फाइलको बिटाले
अरुप्रति नदेखाई नहुने
लोकाचार र बाध्यताको धर्मसंकटले
हिर्काउँदै निर्ममतापूर्वक ....
मुख पनि नधोईकन
आफ्नो आदिम अनुहार
टेबलका ऐनामा हेरेपछि
एकजना आफूलाई त साँच्चो भन्नर्ुपर्छ ः
सपना त रातभरिलाई हो !
सपना त रातभरिलाई हो,
न्रि्रा नटुटेसम्म,
बिम्झिने बित्तिकै
अज्ञानको अन्धकारबाट
सखारै सूर्य मन्दिरमा
कन्ये केटीहरुले चढाउने फूलसित
आफ्नै हातले पनि चुँडिदिनु पर्छ !
-जस्तो कि आज पनि मैले
हजुरको निम्ति भनेको मेरो मायालाई
पर --------डीलमा गाडिदिएको छु
आमाबाबुको निम्ति बलिदिएको मेरो माया,
भन्दछन्......
त्यहाँ फेरि चमेलीको बोटमा उम्रिएको छ !
मैले पनि कति खेप पहेँलो फूलको सपना पाएकेा छु ---
आजकल
आफ्नो लागि कम र अरुको लागि धेरै
बाँचिदिनु पर्ने यो जिन्दगी !
यो जिन्दगी यौटा अनुष्ठान हो !
हो, महत् अनुष्ठानको सार्थकतालाई
इतिहासमा
जीवनको बलिको दान चाहिन्छ !
ठीक हो,
हामीलाई जीवनभर तर्साउने छन्
ओछ्यानमा रातरातभरि
अतृप्त आत्माहरुले,
अनि बिहानपख
रोईराख्नेछन् रगतका आँशु कर्कलाको पातमाथि
बलि दिइएका परेवाका बचेराहरू -
कलिला कलिला हाम्रा सपनाहरूले !
तर जिन्दगी अनुष्ठान हो !
जिन्दगीको इमान राखिदिनु पर्छ !
हामीले मुठ्ठी खोलेर बाँचिदिनु पर्छ !
सि ग्रेटको खरानीसीत
टक्टक्याएर सिरानी र सिरकबाट
कतै छरिएका सपनाका अबशेषहरु
कोही डढिसकेका
कोही भाँच्चिएका
पुतलीका पखेटाहरु !
जो रातभरि लालटेनमा झुत्तिएका थिए,
पर------डाँडाको उताबाट
रगतमा चुर्लुम्म हात डुबाई
डकार्दै, टाउको उठाइरहेको सूर्यलाई,
आधि पर्दा बन्द झ्यालबाट हेरेर
चुपचाप, विवश !
उफ् ! पाइला पाइलामा
लोकाचारको पैतालाले कुल्चिदै प्रत्येक बिहान
जिन्दगीको,
मानिसले सपनाको लासमा जानुपर्छ !
प्रत्येक मानिस एक्लो मलामी हो !
प्रत्येक मानिसले

उभौली

कञ्चन लिम्बू

बर्खे भेल
उर्लेर गडगडाउँदै
उँधो-उँधो बग्दै आउँदा
संघर्षशीलहरुको
एउटा ठूलो दस्ता बनाएर
उभौलीमा
पहाड जत्रै विराट संघर्ष बोकेर
नदीको वेग,
पानीको उल्टो धार
केही नभनी
उकालै उकालो चढिजाने
संघर्षशील माछाहरु,
तिनीहरु
मानव सभ्यतामा पूजनीय हुन् ।

मुन्धुमले भन्छ,
मुन्धुमले भन्छ,
अक्वानामा
तिनीहरुले
पातालमुनी बसेर भुइचालो ल्याउँछन् ।
सृष्टिको बेला
पातालमुनीको विशाल चट्टानी प्लेटहरु
तिनिहरुले हल्लाउँदा
धर्ती फाटेर जल उम्रियो
जल सिचिएर
जीवन, वनस्पतिहरुको सृष्टि भयो
नदी बन्यो, माटो बन्यो ।

खै कुन अज्ञात चैतन्य हो त्यो
निरन्तर संघर्ष गर्न सिकेका तिनीहरुले
झन भेलबाढीमा
ठाडो पानीको बेगमा
उकालो पो चढ्न सिकेछन् ।

हामी,
उँधो बगाएर
उँभो खोज्ने मति भएकाहरु
हामी उकालो चढ्न कहालिनेहरु
प्रकृति विर्सेर
चन्द्रमा टेकेको फुर्ति लगाउनेहरु
चिप्ले ढुङ्गाको धारैधार
पल्र्टाई जाने पानीको बेग
त्यो सबै खेप्दै
उभौलीमा उँभोउँभो चढिजाने
तिनीहरुको संघर्षको कथाभन्दा
प्रविधिले सजिएर
चुचुरोमा पुग्नुमा गौरब गर्र्छौ ।

हामी,
प्रकृति विर्सनेहरु
पानीले बगाउँछ भन्नेहरु
छालले हुत्याउँछ भन्दै
त्यही भ्रममा रुमल्लिएकाहरु
खै त ?
तिनीहरुलाई आजसम्म नदीको कुन बेगले बगायो ?
खै,
कुन छालले हुत्यायो ।

जीवन रित्तो रित्तो

आचार्य प्रभा

रोइरहेको आकाश झै भयो यो मन
न त ---खुशिमा फूल्न चाहेको छ
न त हाँसोमा भूल्न सकेको छ
केवल तड्पन छ,जलन छ
ह्रीदयभरी अट्टहास अनी चित्कार छ ,
खै!किन बैरागिएकोछ यो दिल ?
कोलाहल र भिंडमा पनि एक्लिएको छ यो तन /
झुकेको छ नयन सधैं
मौन छ अधर पनि
भन्न चाहेर पनि बोलिहरु प्रतिबन्दित छन आँफै,
सोध्न चाहेर पनि प्रश्नहरु अनुत्तरित छन भित्र भित्रै
खुल्न चाहेर पनि मन
खुम्चिएको छ स्वयम नै
खै !किन हो कुन्नी ?
अल्पपरिचित छ यो ह्रीदय
आफ्नै तन आफ्नै आवाजसँग
शायद आफ्नो क्षितिज टाडिएर हो या ---,
आफ्नी जननीको छायाबाट
ओझेल भएर हो ,
यसैले लागेको छ
केही पाएर गुमाए जस्तो
केही गुमाएर पाए जस्तो
तर ---पनी,
यस्तै आभास भएको छ
सबै शुन्य,शुन्य अनी जीवन नै फगत
रित्तो ---रित्तो /

(अमेरिका )

सुख कहिलै नपाए पछी

पुरुषोत्तम सुवेदी

मलाई शुख चाहियको छैन- थर नै कंगाल भय पछी ।
मलाई सिकारको के खांचो- पेसै चन्डाल् भय पछी ।।

मलाई बस्त्रको के खांचो-शरिरभरी घावै घाऊ भै दिय पछी ।
मलाई के थाह हांसोको -गह भरी आसु भै दिय पछी ।।

मलाई घर महलको के महत्व-कही कतै डेरा नपाय पछी ।
मलाई न्यानोको के आभास- माया कतै नभय पछी ।।

मलाई अन्यायको के खांचो - मुलुकमै न्याय नभय पछी ।
मलाई दु:ख संग के पिडा -सुख कहिलै नपाय पछी ।।

बाध्यता कि बाहाना या चाहाना ???

स्यानु पाईजा

हामीले बयान गरेको अर्को लाँली गुराँशको
फुलहरु बोन्साई मा उकुश मुकुश फुल्दैछ
आधुनिकता भित्र हराएका मान्छेहरुको मोह
गुराँश फुल्ने पहाडहरुमा होईन, गमला मा छ
मानव रहर र परिक्षणमा तड्पीएका बनस्पतिहरु
लिष्ट नै बन्दैछन,
बोन्साई मा फलेका सुन्तला,
कागती, निमुवा, स्याऊ हरु
क्रिसमस मा किनिने गुडलक रुखहरु
महलमा सजिने मनि प्लान्टहरु
तातो पानीको सुगन्ध हरायो रे
सुनगाभा बगैचा मा फुल्दछ
यार्सागुम्बा पनि एक दिन हिमधरहरुमा ऊम्रने छ
बिदेश नपुगि बेरोजगार हुने नेपालीमन जस्तै
बेरोजगार यहाँको जडिबुटी ,बिदेश नपुगेर के गरुन
लाली गुराश बाटै भरि टेकिदा शिव शिव
एक दिन बिदेश बाट आयतित जुसमा
लाली गुरासको लोगो ,रंग र स्बाद भेट्ने छौ,
नेपाली दिमाग मा सृजनाको ठाउँ छैन
हुनेहरुको पनि नेपाल मै पोख्ने मन छैन
धरवार बन्धकी राखेर, बिदेश नुपग्ने गाउँ छैन
एक दिन हामी भन्ने छौ, आफै सँग
कुनै बेला मेरो देश थियो,
आफ्नै घर थियो, हलगोरू र बारीको मालिक थिए ।
ऊहिले गरिब मालिक थिए
अहिले धनी / गरिब नोकर छु ।

हरियो वन नेपालको धन

राकेश कार्की

हरियो वन नेपालको धन बनमारा झार भयो
उफ् कस्तो बैराग लाग्यो चुनावमा हार भयो

माईली, रिठ्ठे, मिसेरिया संसद भवन पुगे
पैताला फुटाई हिड्नेलाई पो सररर कार भयो

भत्ता, कमिशन, ऐड बटुल्दै राजमणी सम्म
थुईक्क आफू मात्र छुँटे त्यत्रो फौज पार भयो

त्यो पद त्यो कुर्सी कति ऐस आराम थियो
कता बिसाउँ मोटो जिउ आफैलाई भार भयो

भन्थे गाउँमा सफाया गर्छन शहरमै बस्नु
हारेपछि आफ्नै पाईला खुकुरीको धार भयो

दुई दुई जोडेर पाँच अब शत्ति हुनेले पार्लान्
हरुवाले जोड्दा त ट्याकरया्क्क चार भयो

लस् एन्जेलस्

अब उठौ

लोकेश याक्थुङ्बा

गाउँ शहर बस्तिबाट हे मेरो दाजुभाइ उठ्न सिकौ
हातेमालो गर्दै सबै जना एकै ठाउमा जुट्न सिकौ

काङ्सोरेको रगतले लेखिएको आजसम्म आलो छ
सर्बहारा पिछडिएका सबै उठे अब हाम्रो पालो छ्
जाती बर्ग जे भए पनि मिलि-जुली उठ्न सिकौ
हातेमालो गर्दै सबै जना एकै ठाउमा जुट्न सिकौ

भोलिबादी नबनौ है अब हामी आजै गर्ने गरौ
अबसरलाइ हातमा लिएर हामी जङ्घार तरौ
गाउँ शहर बस्तिबाट हे लिम्बुवानी उठ्न सिकौ
हातेमालो गर्दै सबै जना एकै ठाउमा जुट्न सिकौ।

फाखोङमा,लिम्बुवान

चासोक तंनाम

बालकृष्ण माबुहाङ

चा?सोक नु थि?सोक कुनाम सेसुम्लो ।
चोलुङ ओ केप्मा मुन्धुम के-सुम्लो ।।

१
चा? थि? तुम्सेया· मेन्धा मेम्बेकए ।
लाजे नु तेम्बे मेम्मा मेन्बेकए ।।
चा?फर फर प्याङसी खेम्दुनु ।
सि?मा नु हिङ्मा काई सेन्दुनु ।।
चा?सोक नु थि-सोक कुनाम सेसुम्लो ।
चोलुङ ओ केप्मा मुन्धुम के-सुम्लो ।।

२
वे?याप्मिहारेन नाहेन मेन्दोकए ।
इक्सा खाम्बेकओ लुप्ली मेम्बोकए ।
याकथुङ नु सेप्माङ कुसाङ सेन्दुम्माङ
लाजेनु नु सिङ्बुङ् कुमाङ हेन्दुम्माङ
चा?सोक नु थि?सोक कुनाम सेसुम्लो ।
चोलुङ ओ केप्मा मुन्धुम के?सुम्लो ।।

चुरेबारो
कुयुङदेनः ट्याङलाफाट, कीर्तिपुर

सेप्माङमो त्येर वयेओ

वीर नेम्बाङ

खेने
तगि-तगि ग
सेप्माङमो रक् केद्येर केवये
एगाङ-एगाङ ग
थक्वाओ आङ तामा केहेक्ते
कर
खेने सेप्माङमो केन्द्येनेन्निल्ले
आक्खेन आरुङमा हिप्से मेन्वि ?
खेने थक्वाओ केन्द्येनेन्निल्ले
आक्खेन आयोम पुःरे मेम्वि ?

खेल्लेसा
तुम्केदेप्पिमाङ-
कुभायेम इलामहाःओ ओमेत्ने
कर
खेप्मो ग खेने मेन्दुक्
कुभारे मिम्जिमाहाःरक् तुमुङसिङ
निकेदेप्पिमाङ-
कुभायेम हङग्रिवाहाः ओ सुक्ने
कर
खेप्मो ग खेने मेन्दुक्
कुभारे सिसामेत्हाः रक् निसुङसिङ

आल्ल रक् आङगा थाइङ पोक्खेग्नु
खेने ग ताक्थुङ मेन्दुक्
सेप्माङनि रेछ
खेने ग कुजाःइ मेन्दुक्
थक्वानि रेछ

खेल्ले चोगुल्ले
ताक्थुङद्यो केन्दानेन्छाङ
सेप्माङमो त्येर वयेओ
कुजाःइ केन्दानेन्छाङ
थक्वाओ त्येर वयेओ ।।

बरबोटे-३ इलाम, नेपाल

गजल

ध्रुव मधिकर्मी

1./
छेकिए पनि सडक बजार कालो छैन
आज यो आँगनमा उज्यालो छैन

ठाउँ ठाउँबाट उप्किरहेछन् जिन्दगीका घाउहरु
यसलाई छोप्ने कुनै टालो छैन

परिवेश बसिरहेछ एउटा कुप्रो बूढो झैं
समय अब चाहे जति आलो छैन

जो कोहीलाई पनि शिकारको दाउमा देखें
कसरी पत्याऊँ यहाँ बिछ्याइएको जालो छैन

कि अग्ला पहाड छन् कि गहिरा खाल्डा
भाँच्चिएको भर्‍याङ्ग छ, उकालो छैन ।

2./
जसको हातमा लामो तीर देखें
उसैको नतमस्तक शिर देखें

कस्तो अपरिचय आफ्नै अनुहारसँग
उफ् ! यो कसको तस्बीर देखें

रित्ता छन् आम हत्केलाहरु
केही मुठ्ठीहरुमा मात्र खीर देखें

खै, कहाँ हराए उकालीहरु
ओराली होइन ठाडो भीर देखें

सूर्यको केही भरोसा रहेन, मित्र
दिउँसै यहाँ घना तिमिर देखें

जसलाई कृष्ण भनी ठानेथें
उसैको हातमा द्रौपदीको चीर देखें ।

भक्तपुर ।

गजल

प्रभा आचार्य

मेरो मनलाई तड्पाइ तिमीले छली गयौ
मलबिनाको बिरुवाझै ,रुखो बनाइ ढलिगयौ /

बस्छु भन्थ्यौ मेरो मनमा जीवनभरी म सँगै
थाहा नदि सुटुक्क, एक्लो बनाइ चलिगयौ /

बसन्तको पालुवा झै हाम्रो माया हुन्छ भन्थ्यौ
त र किन खडेरी भै उजाड बनी जली गयौ /

अटल, अजर राख्छु भन्थ्यौ पिरतिको कथालाई
तर हिॐको पहाड झै छणभर मै गली गयौ /

बसन्त वर्षा

कृष्ण प्रर्साई

संयोग नै भनु,
तिमीसंगको पहिलो भेटमै-
तिमीले मलाई बसन्त हुनु भनेकी थियौं ।
बसन्तको पर्याय-
मलाई काफल र कोइली मनपरे पनि,
राताम्मे गुरासे पाखाले मन छोए पनि,
वर्षाऋतु मन पर्नुमा-
मेरै कमजोरी हुन सक्थ्यो ।
हामी वीचको अन्तर यति नै थियो -
काफल पाक्नु र वैश फुल्नु जस्तै ।
कोइली बोल्नु र बसन्त फल्नु जस्तै ।
त्यस्तै त्यस्ता सम्झनाहरुको ताँतीमा-
मलाई मनपर्ने मनसुनहरु थाती राखेर-
मलाई मन पर्ने बादलका रातहरु छोडेर,
एक दिन मैले एकाएक तिमी मै समाहित हुने गरी,
बसन्तको पर्याय तिमीसंगै सम्झौता गरे,
त्यति खेर मलाई -
मेरो मायाको पराजय भन्दा पनि-
तिम्रो सम्मोहनको विजयले तान्यो ।
बसन्त त निकै मापाको हुदोरहेछ ,
माया गर्न मान्छेहरुलाई-
बसन्त त निकै बलशाली हुदोरहेछ,
मन चोर्न मान्छेहरुलाई ।
एक दिन त उस्ले सुटुक्क भन्यो-
मेरो सृजनामा झुक्न सक्ने कवि,
एक पटक आफै बसन्त हुन सिक त !

बिजुलीले झट्का

किरण पौडेल

८३ हजार मेगावाट, रहेछ क्षमता भारी
०३ हजार निक्लँदैन, डिजेल समेत गरी
४८ घण्टा प्रतिहप्ता, लोडसेडिङ्ग साह्रो
१३ प्रतिशत आयातले, पनि भ्याउन गाह्रो
अँध्यारोमा बच्चा बिग्रे, भविष्य अन्धकार
कर्णधारै तहस्नहस्, देशलाई पर् यो मार
कल कारखाना ठप्प भए, उद्योग भए बन्द
बेरोजगारी उर्लेर आयो, दाजुभाई मै द्वन्द
हात्ती भयो आयात त, कमिला सरी निर्यात
व्यापार भयो डामाडोल, अर्थतन्त्रमा आघात
जलश्रोतको धनी देश, डांडा पारीको जुन
बचाउन आउनु पर्छ, दैविक शक्ति पुनः
कस्लाई कोस्ने कस्लाई भन्ने, केही फाईदा छैन
नेपालीको भाग्यै क्यार, यस्तै होला चैन

Kuwait. +965-6707-3336
१९ नोभेम्वर २००८

राष्ट्रिय गीत

दिलिप योन्जन

मेरो भन्नु सगरमाथा, देशको गौरब हो
मेरो साथ धर्ति आकास, सबैको समान हो
चार जात छतिस बर्ण, हामी सबको फुल्बारी
न ठुलो सानो नभेद भाब, हामी है नेपाली।

माछापुच्छ्रे कन्चनजंगा, चादी झै झल-ल
नै मती बाजा थरी२ नाच, देशको पहिचान
दउरा सुरुवाल ढाका टोपी, कम्बरमा खुकुरी
चार जात छतिस बर्ण, हामी सबको फुल्बारी
न ठुलो सानो नभेद भाब, हामी है नेपाली।

हिमाल तराई झर्ना खोलाले, रिदय चुम्दछ
डाफे मुनाल छम२ नाच्दा,स्वर्ग झै लाग्दछ
चौबन्दी चोली चुरा र पोते, नाखैमा बुलाकी
चार जात छतिस बर्ण, हामी सबको फुल्बारी
न ठुलो सानो नभेद भाब, हामी है नेपाली।

अस्टिन अमेरिका

खोज्नु पर्ने बेला

स्यानु पाईजा

बोन्साईमा कुजीएका धुपीका रुखहरु
उज्यालोको खोजीमा झयाल तिर तन्किएका
मनी प्लान्टका लहरे बोटहरु
शान्तीको शन्देस छर्ने बुद्वका तस्बीर
भित्ता मा सजाईएका जोर तरबार
अनि नजिकैको जोर नाल बन्दुक
मानव अधिकारका लामा लामा नारा
महान मानवको बाणीले सजिएको भित्ता
टेबुल मा सजाईएको बिश्बको मान चित्र
दराज मा दार्शनिकका मोटा मोटा कितावहरु
नपढिकन सोल्युट कस्दै हरेक मान्छेलाई
फुर्सद कहाँ थियो र हाम्रो पुर्खालाई
शब्दकोश को पङत्तीमा लुकेको शब्द
अब बल्ल खोज्न थालिएको छ
मोटो पवर लागेको चश्मा लगाएर
समाय सँगै परिमार्जन भएका शब्दहरु
नोकर, नोकरी, जागीर, जागिरे, लाहुरे
कहिले राज्य खोसेर लखेटे
कहिले जात खसालेर तुक्राए
खुब चर्चामा छ अचेल, जनजाति शब्द
प्रजातन्त्र,पन्चायत,निरदल, बहुदल
लोकतन्त्र, गणतन्त्र, अब अरु शब्द बन्दैछन
यी त जनता कराए भने अल्मलाउने
रँग दलेर राखेका मिठाईका नाम हरु हुन
जनता कराए पछि रयापर खोलीन्छ
या रयापर मा सजाएर देखाईन्छ
यो फलाना तन्त्र हो, फलाना मन्त्र हो,
यो आए पछि जनताको दिन आउछ।
दिन त आएकै छ कहाँ रोकिन्छर ?
तर,,, हरेक दिन झन कठिन हुदैछ
शब्दकोश को पङत्तीमा लुकेको शब्द
अब बल्ल खोज्न थालिए जस्तै
अस्थिरता, अशान्ती को जड पनि
खोज्नु पर्ने बेला आएको छ ।
साहेद हाम्रा आँखाहरु कम्जोर होलान
मोटो पवर लागेको चश्मा लगाएर
अब फेरि बिभिन्न जाती र समुहमा छरियौ भने
अर्को तिन पुस्ता यसैमा बित्नेछ
सोच्नु पर्ने बेला आएको छ ।
हरेक सभा र सम्मलेन पछि
जाम सकेर रंगिन साम मा
धन र समाय खर्चनु भन्दा
खोलावारी र खोलापारी को नाममा
संध र संस्थामा छरिनु भन्दा
साझा हितको बारेमा सोच्न सिक्नु जरुरी छ
सोच्नु पर्ने बेला आएको छ ।

मुटु भरी दुखी रछ

भूपेन्द्र महत

मुटु भरी दुखी रछ घाऊ बनी चराई दियौ .
श्वास चली र'दा नि लाग्छ जिबन हराई दियौ

खोइ कुन बाटो थियो तिमी सँग हिडि नै रहे.
सहज यात्रा थियो धराप थापी डराई दियौ

साधनामा लिन थिए आरधना तिम्रै थियो
रियाजमा लय हाल्दै थिए तिमी कराई दियौ

फुटेको थेँ टुटेको थेँ तैपनी किन हो जुटेको थेँ
तहस नहस पारी फेरी बिजोक गराई दियौ

सुधो थिए,सच्चा थिए लप्पन छप्पन के था
धोका दीइ धोकेबाज मलाई नै दराई दियौ

नैतिक उपचार

पुरुशोत्तम सुबेदी -बेल्जियम

मानिसको दुस्मन त रोग हो - सकेसम्म एसको उपचार गर ।
बरु अनबिस्वासि त तिमी हौ-अरु लाई विश्वाश दिने काम गर ।।
भन्छौ तिमी अरुहरु लाई बैरी -खुद दुस्मनी सांधेकाछौ तिमीले नै ।
सान्तिको बिगुल फुक्दै बाचा -गर्छौ तयारी गृहयुद्धको तिमीले नै ।।
तिम्रो जङको उपचार बेलैमा-नगर्नाले रेविज लाग्यो आज देशलाई ।
बिरामी चेतनले हुन्न जनसेवा -गर उपचार तिम्रो ट्युमर केसलाई ।।
नराख बाजी मेटासिटको तिमीले - जित्ने छौ सहज् झुटको खेती ।
राख सर्त अमृत बुटी संजिवनिको - नैतिकता तिमीमा छके कती ।।
स्वास्थ्य मन्त्री छौ रोगी ग्यांस्ट्रिकका-मिठो चोखो खानै नहुने रोग ।
सांच्चिकै पररास्ट्र मन्त्री हौभने तिमी -बिरामी सुस्ता लाई औषधी शोध ।।
कैंची समात्न नजान्नेले किन यहाँ - खोल्दछौ हायरकट सैलुन को पसल ।
राज्यको बागडोर समाल्न नसक्नेले अब-किनरा लाग्दा हुनेछ देसलाई असल ।।
ताजा रगत को खोजिमा छौ तिमी - खुब गर्जिन्छौ राष्ट्र सेवक हुँ भनी ।
सिकायौ भिक्षुलाई चान्डाल हुन तिमीले-लास चपाउदैछन बाबा अघोरी पनि ।।
आफु बलियो हुने रहरले त्यस दिन - चढायौ थाप्लोमा अज्ञानी ति मुर्ख लाई ।
मुर्खकै राज ले ज्वरो आयो सिटामोल खाने-ढलाउछौ कुन सैयामा आज देसलाई ।।
एक्काइसौं सताब्दिका जनताको आज -सोर्हौं सताब्दिको जस्तो आदिम चाल भयो ।
न रह्यो बांस न बज्यो बांसुरी-मुर्ती बुटी सबै सकिय स्वर्ग जस्तो देस कंगाल भयो ।।
अझै गर्छौ विश्वाश तिमी गाउ घरमा - दोबाटो चौबाटोमा पात्लो हलोको कुरा ।
बोलिका छौ खुब मिठा मिजासिला तिमी - मनका छौ राक्षसजस्ता महिसासुर ।।

आमा तिमी समुन्द्र हौ

आचार्य प्रभा

आमा ---
तिमी समुन्द्र हौ
त्यसैले त ---,
शान्त लहर भै बगिरहेछौ
सुस्त ---सुस्त,
न त कहिल्यै थकानको महसुश गर्यौ
न,त उर्लिदो भेल बनेर तिमीले
साराको सपना बगायौ ,
बरु ---आफु निश्चिन्त बनेर
किनारालाई साथ दिइ बगिरह्यौ /
तिमीले छहरा झै आफ्नो यौवन
उदाङ पारीनौ,
अनी ---तिमिले झरना बनेर
कसैलाई लोभ्याउने अठोट पनि त गरिनौ ,
त र ---तिमी त धैर्य बनेर बगिरह्यौ ,
केवल बग्नुको अर्थ मात्र साँचीरह्यौ /
तिमीले खहरे झै मात्तिएर
क्षणिक स्फुर्ती कहिल्यै देखाइनौ
तिमीले उर्लिदो खोला बनेर
बर्षा यामको मात्र प्रतिक्षा कहिल्यै गरिनौ
बस ---बगिरह्यौ ,
सदाबहार बनेर /
तिम्रालागी बर्षायाम पनि कहिले आउन परेन ,
तिमीले शरद,ॠतु पनि पर्खन परेन ,
तिम्रो यौवनले चन्चलताको
प्रदर्शन पनि गरेन /
खोला,झरना,छहरा,छांगा झै
तिम्रो रूपले फेरिनु पनि परेन
कहिले अन्धाधुन्द बाढि बनेर
बहुलाको नियती भोग्नु परेन
अनी ---कहिले बगरलाई नीरिह एक्लो बनाएर
तिमीले स्वार्थको ढोङ पनि रच्नु परेन
तिमी त निस्वार्थी समुन्द्र बन्यौ
जस्ले शितलता दिने कोशीश मात्र गर्यो /
तिमी सतहको प्रीय बन्यौ
आकाश छुने उदेश्य कहिल्यै बोकिनौ
जस्ले ---साथ दिइरहयो किनाराको
भरपर्दो सहारा को अस्तित्व बनेर /

(अमेरिका )

आस्था खोजिरहेछु

दिलिप योन्जन

त्यसै त म पागल भएँ
यातना दिई नसताउ
भुकम्प म भित्र पड्किएको छ
म छताछुल्लछरिएको छु
म धुजा धुजा भैइ फुटेर लडेको छु
बाँच्ने आशा र बिस्वास छैन
म भित्र भित्रै मरिसकेको छु
मेरो संसार भत्किएको छ
मेरो बर्तमान फुटेको सिसा झै टुक्रिंदैछ
चोट नदेउ तिरस्कार गरी.............

बेला बखत यस्तो लाग्छ
भिड र कोलाहलबाट भाग्न मन लाग्छ
एकान्त एकलासमा म एक्लै
डाँफे र मुनाल जस्तै नाच्न मन पर्छ
धुपी र सल्ला झै सुसाउन मन पर्छ
हिमाल, पाखा , पर्बतमा निदाएर
झरना र खोलामा रमाउँदै
हिउँ झै पग्ली नदी भैइ बग्न मन पर्छ
चिमल र लाली गुँरास झै फुल्न मन पर्छ
मेरो बेदना, चाहना र भाबनाहरु
डाँडाको टुप्पामा बसेर चिच्याउन मन पर्छ
जहाँ कोही नहोस् मानब भिडबाट पर
कहालि लाग्दो समाज र संस्काररबाट
एक्लै............ एक्लै..........

देखेको कुरा बोल्न नहुने
जाने बुझे पनि भन्न नहुने
सत्य र साँचो बोल्नै नपाइने
ढुखेको ढुख र चोटहरु लुकाउनु पर्ने
अन्याय र अत्याचार सहनु पर्ने
मान्छे मान्छे बिच असमानता
ठुलो सानो, धनी गरिबको पर्खल
सत्यको हार, असत्यको बिजय
धर्म, भाषा र जातीय धरातल.....

यो कस्ले बनाएको ब्यवस्या..............?
जे पनि मान्नु नै पर्ने बाध्यता..............?
लाचार भएर बाँच्नु पर्ने विवशता.............?
ढुख र पिडामा डुबेर
एक आङ र एक पेटमा तड्पेर
पाटी र पौवामा हराउँदै
आँखा भरि आँसु साँचेर
रिदय भरि बेदनामा जलेर
बर्तमानको भारी सगरमाथा बोकेर
भबिश्यको सुनसान गन्तब्य खोग्दै
क्षत विक्षत जिन्दगी सँगाल्दै
इजतदार बेइमानहरुको भिडमा
रगत चुस्ने राक्षसहरुको माझमा
कानुन र धर्मका ठेकेदारहरुसग
समानता र स्वतन्त्रताको अभाबमा
पग्लिन्दै, बल्दै, निभ्दै हरेक पल
आश्या खोजिरहेछु।

अस्टिन अमेरिका
२०५३ बैसाख ११

बैरी नठान आमा

आचार्य प्रभा

बैरी नठान आमा मलाई म त तिम्रै सन्तान हुँ नि
छाती तिम्रो पीडाले चर्किए मै मल्हम बन्न सक्छु नि ---

जन्मियौ हामी तिम्रै कोखबाट सन्तान थरी थरी ,
सजायौ सपना मिठो तिमीले हाम्रै भर पर्छु भनी---

तर सकेनौ हामीले सपना सार्थक बनाउन तिम्रो
पश्चतापको आगोमा जलिरैछु म अहिले ---

पराइ नठान आमा मलाई म त बुढेसकालको साहारा हुँ नि
ह्रीदय तिम्रो ब्यथाले जले मै शितल जल छर्न सक्छु नि ---

एउटै हातको पाँच औंला पनि छन बेग्ला बेग्लै नै
सबैको भर नभए पनि काम दिन सक्छ कुनै एकले ---

त्यस्तै ठान आमा मलाई पाँच औंला मध्य एक
थाम्ने प्रयास गर्नेछु म आउने बाधा अड्चन हरेक ---
बैरी नठान ---

(अमेरिका )

सुन्यतामा

उषा गिरी

आजकाल किन
दोबाटोमा अत्रिप्त प्यास
र गुम्सेको भावनाले
मानबता बिछ्याइ रहेकाछौ,
पूर्णबिरामलाई बिर्सिएर
अन्तरिक्षको सपना
मात्र सुन्यतामा?
बर्तमानको सिढीलाई
जीवनको मात लागेकोछ
आजको यान्त्रिक मनुष्य
पाइला पाइलामा
पछुताउछ
मौन रुन्छ एकान्तको
काखमा,
बिते थुप्रै बिभत्स
यामहरु यथार्थमा तिम्रा,
भबिष्यले तिम्रो
कृतिहरु कोरिरहेछ
असन्ख्य बिचारहरुमा
अबिसापको युग
सल्बलाउछ
स्वतन्त्रताको धरातलमा।

चारपाने झापा
हाल ब्रुस्सेल

चंङ्गा

रामसुन्दर देउजा

खुल्ला आकाशमा
हावाको चानसंगै
निस्फीक्रीसंग
उड्न तम्सेको छ
उडिरहन्छ..........
उडिरहन्छ...........
कहिले आकासिन्छ
कहिले र्झछ तलतल
अनि
कहिले कैँची खान्छ
फनफनी
कहिले नाँच्छ छमछमी
कहिले बौडाइझैं
टक्क अड्छ त
कहिले झट्कारिन्छ बेसरी
अरुको इशारामा
नाँच्नु पर्छ उसले
अरुको भरमा
बाँच्नुपर्छ उसले
किनकि,
कसैको हातको
रिमोटबाट
संचालित छ ऊ ?

गैरीगाऊँ, काभ्रे

जरासन्ध

कृष्ण प्रसार्इ

जरासन्ध फेरि बिउँझिएको छ
उसलाइ थाहा छ ,
फैलिनुको मजा ।
उस्लाई थाहा छ,
बन्दी बनाउनुको मजा ।
अहिले यतिखेर -
तिम्रो भुखण्ड जो छ -
इतिहासको संकटकालको नाउँबाट-
नाजुक गुज्रिरहेछ ।
आफै इमान्दार नहुनुको नाउँमा-
तिमीलाई लान्छना लागो भने पनि,
अन्यथा नठाने हुन्छ तिमीले-
जस्लाई तिमी विश्वास गरिरहेछौ,
जरासन्धले उसलाई पनि किनेको छ ।
जरासन्ध ऊ संग पनि मिलिसकेको छ ।
र
उसले जरासन्धकै नुनको सोझो गर्दैछ ।
सपालु छ जरासन्ध,
कहिले दिए जस्तो गर्छ -
तर जति दिन्छ,
त्यसको दशौं दोव्वर लिन्छ ।
अभ्यस्त छ जरासन्ध,
तिम्रो सम्पदामा पासा फालिरहन्छ-
गाईको रङ्गमा स्यालको मन बोकेर,
कहिले साधुको भेषमा-
कहिले जालन्धरको भेषमा,
र
कहिले मृगको भेषमा
पल्किसकेको छ जरासन्ध-
खजाना लुट्नलाई,
लालपूर्जा मिच्नलाई
र
च्याखे थापिरहनलाई ।
किमार्थ डराउदैन जरासन्ध,
धोकामा पार्न तिमीलाई ।
कसैगरि लजाउदैन जरासन्ध,
बन्दी बनाउन तिमीलाई ।
खवरदार !
असंख्य बाहाना वनाएर,
जरासन्ध यतिखेर-
तिमीलाई धरापमा पार्न
विभिन्न जाल थापेर बसेको छ ।
भेटेसम्म सिङ्गै निल्न-
भीमकाय जरासन्ध,
मात्रै दाउ हेरेर वसेको छ ।

अनामनगर, काठमान्डौ
जरासन्ध - महाभारतकालिन असुरराज जस्ले सयौं निमुखा राज्य प्रमुख हरुलाई बन्दी वनाएको थियो ।

पाए हुन्थ्यो

कृष्णा शर्मा

आकाशतिर गाका छौ की
पछि लाग्न पाए हुन्थ्यो ।
उडिजान चरी हैन
दुइ पंख आए हुन्थ्यो ।
भेटिन्छ भने तिमीलाई
पानी भई बगे हुन्थ्यो ।
अन्तेम संसार छिट्टै छोडी
तिम्रै साथ पाए हुन्थ्यो ।
रसिला आँखा गंभिर अनुहार
फेरि छुन पाए हुन्थ्यो ।
बखान गरी श्रृष्टीका खवर
खुसी बाँड्न पाए हुन्थ्यो
समयै छ बेला हैन
किन हतार गर्‍यौ तिमीले ।
आऊँ बस मेरो छेऊ
अनि रुन पाए हुन्थ्यो ।

वाफल, काठमाडौं

मेरो अपिल पाठकलाई

आचार्य प्रभा

मेरो अर्थमा सबै कुरा सहि नहुन सक्छन
यदी उसो हो भने पनि,
म पक्कै नकारात्मक सोँचहरु त
बाँड्न चाहन्न,
तर ---हुन सक्छन
भावनाहरु कसैको पनि
बिचार सँग मेल नखान सक्छ
वा ---अर्थको अनर्थ हुन सक्छ
साँचै त्यस्तै तारतम्य मिल्न गएमा
मेरो श्रीजना यदी कसैले
अद्ध्यन गर्छ भने
सबै मेरो बिचार सँग सहमत् हुन जरुरी छैन /
पक्कै पनि 'ऊ'मेरालागी
असल समिक्षक बन्न सक्छ
जस्ले ---मेरो बिचार को कमिलाई
असल भावनाको कसी लगाएर
पुर्णता गरिदिन्छ
अनी ---जस्ले मेरो श्रीजनाको कमीकम्जोरिलाई
औल्याएर सहि न्याय दिन सक्छ
हो त्यस्तै पाठकको पर्खाइमा
मेरा श्रीजनाहरु प्रतिक्षित छन
हो त्यसतै कम्जोरिको ढाड भाँच्ने
समिक्षकको अभावमा मेरा भावनाहरु
अलपत्र छन
त्यसैले म अपिल गर्दछु
म प्रसङ्शाको भोको छुइन
सहि,सत्य गालीको आशामा छु
न कि ---श्रीजनाको अर्थ बुझ्ने प्रयास नगरि
बेअर्थको प्रतिक्रीया पाउने अभिलाषामा /

(अमेरिका )

लिम्बुवान सुन्दैछु

ऐत राज तुम्रोक

सेसेलुङ फक्ताङलुङ सगै हासिरहने मेरो लिम्बुवान
यालाङ केलाङ र हाक्पारेको तालमा हासिरहने मेरो लिम्बुवान
सुन्दैछु
सुन्दैछु प्रबासबाट धेरै भयो हासेको छैन।
बिहानी झुल्के घाममा सुमधुर स्वरमा सेलोक गर्दै
नाज्दै गाउने न्याउली चरिले,सुन्दैछु गाउनै छाडयो रे।
धन्य छ लिम्बुवान
सुन्दैछु धेरै सुनेको छु,
च्याब्रुङ र पालामको तालमा नाच्ने तिम्रा छोरा छोरी
खोइ आधुनिक च्याब्रुङ र पालामको तालमा नाच्न थाल्यो रे,
छि कस्तो आधुनिक हो
लाज लाग्ने सबै देखिने कपडा लगाएर पो नाच्न थाल्यो रे
धन्य छ लिम्बुवान,
तिम्रा छोरा छोरीले तिमीले पहिराइ दिएको गुन्यो चोलि,दौरा,सुरुवाल लाउनै छाडयो रे
यस्तै यस्तै धेरै सुन्दैछु
जे गर्‍यो गर्नेले
तर
तिमीले हामीलाई छोडेर नजाउ है
दस लिम्बुवान सत्रथुम , कुम्मायक कुसायक,सेसेलुङ फक्ताङ्लुङ सँग
नाता गासेर बसेको लिम्बुवान
नाता सधैं अमर रहोस है
सुन्दैछु,
तिम्रो सुन्दर रुपमा धेरैको दाउपेच र लमी लागेको छ,
त्यसैले कोहिले कोचिला,कोहिले खम्बुवान,कोहिले किरात,कोहिले लिम्बुवान कता मन पर्छ रोज
तिम्रो मोल लगाइन्दै छ रे,
तर
कन्चन जङ्गा, फक्ताङलुङ र पाथिभराको कसम खाएर भन्छु
त्यस्तो पवित्र ठाउलाई छोडेर,पराइ सँग नाता गास्न नजाउ है
बरु
तिम्रो लागि रगत र पसिना बगाउन परे बगाउला काङसोरे,श्रीजङ्गा मात्र होइन
राज कुमार जस्ता अरु हजारौ राज कुमार जन्माउला
तर
लिम्बुवान छोडेर नजाउ है
सुन्दैछु बर्खरै सुन्दैछु
तिम्रो बच्चाउ पक्क्षमा
बिरमान,कुमार,दिल,धुर्व,डम्बर,पूर्ण र उत्तम लागि परेका छन रे।
धन्य छ ति ब्यक्तिहरुलाई
आची पुछेर फ्याकिएका लिम्बुवानको इतिहासका पानाहरु
फेरी बटुलेर
नयाँ इतिहासका पाना कोर्दै छन रे
धन्य छ लिम्बुवान
यस्तै यस्तै थुपै यस्तै
वीर पुरुसहरुको जन्म दिनु छ तिमीले
त्यसैले
लिम्बुवानको नाता लिम्बुवान सगै रहनु पर्छ है
लिम्बुवानको नाता लिम्बुवान सगै रहनु पर्छ है।

ए, आदाङ्ब से

सेसेहाङ् फियाक लिम्बू

.

ए, आदाङ्ब से !
कम्याक् केस्म्बा
लाम्दिक्हा?ओ
लाङ्घेगाङ्-लाङ्घेगाङ्ल
निङ्वा-इत्त्तुङ्ले वाआ बा
आनिङ्वा सिगाङ्बा सनारुङ् ।
आइन् क-यो
फुङ् पोक्खेआङ् फेक्ताङ् युङ् ।
माङ् नु हाङ् पोक्खेआङ् युङ् ।
मास्सेमी ने पोक्खेआङ् युङ् ।
पयम्-यम्बा मास्राम् पोक्खेआङ्
थाक्माङ्-सङ्माङ् वेङ्सीङ्ङाङ् ने ।

ए, आदाङ्ब से !
आङ्गा? हेक्के हिनी?आङ्
नेत्तीफुङ्वारेन् लाम्दिक्हा?ओ
सनारुङ्लेन् निङ्साङ् केजोगुम्ग्र
आङ्गा- निसुङ्बा फुङ्हा?
हेक्के ए केफेक्फा? कोतेम्मो
आङगा? तुमुङ्बा मारास्म् हेक्केबा
मास्राम् केदबा कोतेम्मो ।
आङ्गा? ए तुमुङ्बा मास्सेमी हेक्केबा
पयम् सनारुङ्लेन् निङ्साङ् चोगेम्मो ।

ए, आदाङ्ब से !
हेन् लाम्मो?बा बा
पाङ्वालोबा नु पाङ्वालोमा
पोङ्मारे लागि ग
हेने? हेन् लाम्दिक्खे-योबा
माङ्सा-हाङ्सा कुसिक् पोङ्-बोङ्लो ।
हेन् लाजे?बा पयम्-यम्बा
थुम्साबा पोङ्मा-पोङ्लो ।
हेन् सिमिक्लुङ् लुम्मेओबा
पयम्-यम्बा मास्सेमी पोङ्-पोङ्लो ।

ए, आदाङ्ब से !
हेक्के पोङ्मा सुक्तु ग्र
आङ्गा? इत्तुङ्बा सनारुङ्ङीन्
माङ्थरे? नु हाङ्थरे? पोङ्लो ।
क?यो माङ्सेबुङ् पोङ्मा सुक्तु
आलुङ्वा सिगाङ्बा
हेल्लुक्वा पोङ्मा सुक्तु ।
मास्सेमीरेन् कुसाङ् पोङ्मा सुक्तु ।

ए, आदाङ्ब से ?
बाहेन्ने आनी? आइत्तुम्बा
सनारुङ् पोङ्मा सुक्तु ।

२०६५/१०/५, माङ्सेबुङ्, इलाम ।

छेकिए पनि

ध्रुव मधिकर्मी

1.छेकिए पनि
छेकिए पनि सडक बजार कालो छैन
आज यो आँगनमा उज्यालो छैन

ठाउँ ठाउँबाट उप्किरहेछन् जिन्दगीका घाउहरु
यसलाई छोप्ने कुनै टालो छैन

परिवेश बसिरहेछ एउटा कुप्रो बूढो झैं
समय अब चाहे जति आलो छैन

जो कोहीलाई पनि शिकारको दाउमा देखें
कसरी पत्याऊँ यहाँ बिछ्याइएको जालो छैन

कि अग्ला पहाड छन् कि गहिरा खाल्डा
भाँच्चिएको भर्‍याङ्ग छ, उकालो छैन ।

2 .जसको हातमा
जसको हातमा लामो तीर देखें
उसैको नतमस्तक शिर देखें

कस्तो अपरिचय आफ्नै अनुहारसँग
उफ् ! यो कसको तस्बीर देखें

रित्ता छन् आम हत्केलाहरु
केही मुठ्ठीहरुमा मात्र खीर देखें

खै, कहाँ हराए उकालीहरु
ओराली होइन ठाडो भीर देखें

सूर्यको केही भरोसा रहेन, मित्र
दिउँसै यहाँ घना तिमिर देखें

जसलाई कृष्ण भनी ठानेथें
उसैको हातमा द्रौपदीको चीर देखें ।

भक्तपुर ।

मृत्यु पर्खन सक्छु

स्यानु पाईजा

हाँसेर मान्छेको लस्कर
यि कस्को जन्ती हुन ?
कस्को बिबहा होला
दुलाहा कसरी सजिएको छ
मेरो मनको कौतुहल
खोई धोडा छ कि डोली
होईन रे यी मान्छेको लस्कर
मलामी हुन रे
मलामीको लस्कर
नयाँ तालको बाजा
नयाँ नयाँ स्वर
मौका मिलेको ले होला
लोकल सोकल सबैले
भोकल पास गर्दै रहेछन
यो मामुली मृत्यु होईन रे
यो मृत्युलाई मिडियाले
प्रचार गरेको छरे
लाईफ प्रसारण भयो रे
कयौ टेलीभिजन बाट
यो आत्महत्या हो रे
तिमीले टि भी हरे नौ ??
रेडियो खोलेनौ ??
सरकारको नयाँ नियममा
हत्या हुनेलाई मात्र होईन
आत्महत्या हत्या गर्नेलाई पनि
छतिपुर्ति दिईदै छ रे
पच्चिस लाख दिन्छ रे
डिभी परेन रे
बिदेशको भिसा लागेन रे
माथि बाट नशाको लत
नर्सरी देखी कलेज पढ्दा
पच्चिस लाख लागेको रे
लगानी दुबेको पिडाले
आत्महत्या गरेर लगानी उठाएको रे
मलामीको लर्को मलाई नाधेर गए पछी
मेरो मन मा खेलेका कुराहरु
मानौ म ब्यबारिसे लास
मेरो पनि आफन्त निस्केलान
छतिपुर्ति को रकम दामा साही लेलान
या म यहाँ छु भन्ने थाहा पाए भने
मलाई अपहरण गर्लान ?
के मलाई पनि मार्लान ??
भो डरलाग्दो कल्पना नगरौ
मलाई छतिपुर्ति दिनु पर्दैन
शान्तीले बाँच्न देऊ
मलाई मेरो देश बचाई देऊ
अपहरण नगर मलाई, अनि
मलाई आत्महत्या गर्न नउक्साऊ
म मेरो मृत्यु पर्खन सक्छु

म्याग्दी-७, पात्लेखेत