साजारा लुम्दाङ्वा

टंक वनेम

बग्दिन आजै म साजारा लुम्दाङ्वा
अग्लिन्छु वशाङ्लुङ भएर चुलिन्दै
च्यापेर उन्यु काखिमा पखेट्टा
नसम्झीउँन आमाहरुले
यि असुभ लक्षणका संङ्केत हुन
म मृत्यु जित्न चाहान्छु
यो युगको
सम्मान गर्छु
बछिउँ,काङमु र खबुहाङलाई
तर
अब गुहार्दिन फ्यात्लुङमा बसेर
भिरबाट ओर्लीन
र
जम्मा नहुन गाउँलेहरु
हेल्लुङवाको मैदानमा
बग्दिन अब
साङ्लासिङको डुङ्गामा
भिर्छु वशाङ पङघे
सुनाखरीको जाबेझोला
मेख्ली र दुम्सिका काँडाहरु
फलाक्दै मुन्धुम्का मन्त्रहरुले
खेदाउँदै फक्ताङलुङ वरिपरि
जाग्ने ति प्रेतात्माहरुलाई
भगाउँछु यसरी कि
भस्मासुरले
महादेबलाई लखेटेको थियो ।

अवतार लिएर
पोमु केत्छाङले
तमोरको धमिलो नदीमा
पारुङको रातै रगत बगाएको थियो
उद्घोष हो यो
पारुङको मृत्युमा एउटा युद्ध
एउटा अनुष्ठान
र
एउटा भविश्यको लागि
एउटा उत्सर्ग
चाहिएको छ वर्तमानलाई
एउटा युगको शुरुवात
म बग्न चाहान्न आजै
साङलासिङको खोङबेमा
नकाटिओस
शक्तिका प्वाखहरु
नभन आमा
तिम्रो कोखमा
म बोक्सा छोरा भएर जन्मिएँ
यो माटो सिरमा राखेर
वशाङलुङ अग्लाउँन चाहान्छु
तमोर खोलाको पानी पिएर
तेन्जीयेप येवाले झैं
अन्यायमा बलेका
आगोका लप्काहरुलाई
निभाउँन चाहान्छु
खागो काड्ने भिरमा
नझुण्डियोस मृत्युका काम्रोहरु
अनुष्ठानको वेदीमा
सत्यवाचाको कसम खाँदै
उद्घोष गर्दैछु
साजारा लुङदाङवा मर्न सक्दैन आजै
जुठो परेको घाम जून मुन्तिर ।