खौल परेको देश दाम्ला परेका नेता

पुरुशोत्तम सुबेदी

थिय तिनका कुनै घडी सिखा टुपिका - जुल्पी लर्काउने भय ।
थियो सोझो जमाना शान्त पटलमा - नेता भनाउदा भय ।।
थान्कोट देखी सुरुहुने भुमी जनतालाई - बुझाई नेपालको थियो ।
शोझा जनता देउतासरी थिय त्यसबखतमा - सास्ती राणाले दियो ।।

गाउमा रगरग मुखिया जिम्मुवालको - जिल्लामा काजीसाप ठालु ।
बिना सित्तै तिरोभरो उठाइ खान्थे तिनले -फलाउथे तालुमा आलु ।।
मुद्धा अधिक हुन्थे अड्डा अदालतमा - गाउमा फटाहाको हुल ।
बन्थ्यो तमसुक ५० लाई सुन्य थपेर - ५०० मा औठाछाप कबुल ।।

स्कुल पढ्थे भनाउदा ठुला ठालुले - थियन गरिवको भलो ।
पाएनन जनताले कुनै राज्य सुबिधा -बरु पाउथ्यो कुकुरले कलो ।।
बाइसे चौबिसे राज्य सबै ढली गय - मासिय राजारजौटा पनि ।
चौबिसै राज्य आउदैछन नानाथरिका-भांड तन्त्रलाई गण तन्त्र भनी ।।

झगडा हो यो ओडार सामन्तिको -कही कतै नभेटिदाको पल ।
बडा बाद नौलो ल्याउने जनहरुले - गर्दैछन जनतालाई छल ।।
जन्मायो भारतले कुकुर बिराला नेपलमा -अहित नेपलकै हुने गरी ।
बने दुत पराइहितमा दलाल भरौटेहरु-रुवाउदैछन नेपाली धरधरी ।।

धोकै धोका ७ -१७-३६ छयालिसमा -जनतानिरास बनी गय ।
कोही थरी आय बोकेर छडि जादुको -देश जग नै कम्प बनाय ।।
देखे न यिनले सभ्यता कही कतै - न सिके राज्यको बागडोर ।
पारे खाडलमा सिंगो देश नेपाललाई-परीसके यी पनि जनखोर ।।

सहजै घर चलाऊन नजान्ने जनबिच- पुग्यो राज्यको लगाम ।
प्रकृतिले दियको सौन्दर्य सगुन पनी - भयन यीनलाई हजम ।।
फाटो पारे बिभिन्न थरबिच जातिहुन - अग्रपङ्तिमा देखिदा भय ।
समाली सक्नु साध्य भयन अहिले-घांटिमा बल्झेको हाडसरी भय ।।

न रह्यो बांस सुन्दर नेपालको - न बज्यो खै सुरिलो बांसुरी ।
भेट्न सके जतिका बेचेसबै यिनले-हात्ती गैंडादेखी सबै कस्तुरी ।।
कंगाल बनिसक्यो आज विश्व बिच - संस्कृतिको धनी देश नेपाल ।
नास्तिक हरु बिर्सें धर्म संस्कार पनि -हिड्छन बोल्दै जय नेपाल ।।

बेल्जियम