मुन्धुमसंगै अग्लिएको फक्ताङ्लुङ

टंक वनेम

युरेसिया खण्डको विशाल
समुन्दी पिँध धसिन्दा
अभेद्य पर्खाल भएर उभ्ने तिब्बती ढाल
नडगमगाईकन उभि रहृर्‍यो
समुन्द्रको सतह चुलिन छाडेन
शायद-
त्यही विजयोत्सवमा
हिउँका सेता अक्षताहरुले
हिउँको बृष्टि बर्षायो
आस्थाको आसन जमाएर
ठिङ्ग उभ्न सक्यो फक्ताङ्लुङ
प्रभातको रातो घाम नाच्यो
प्रत्येक बिहान फक्ताङ्लुङमाथि ।

जूनको उज्यालोमा सम्मोहित
खाम्बोङबाका सम्मोहन रातहरु
र
बग्न थाल्यो धमिलो तमोर
सृष्टिको गाउँदै मुन्धुम् यात्रा
यो शाश्वत सत्य देख्दा देख्दै
भ्रमका आँखाहरु
नाङ्गै देख्छ फक्ताङ्लुङ
साङलो देख्छ
कमेरे माटोको उर्लदो नदी
के यती सजिलै
आस्थाको बाँध भत्किन्छर ?
र नाङगिन्छ फक्ताङ्लुङ
हिउँ बिनाको फक्ताङ्लुङ
कङगङलुङ हुन सक्दैन
न कुम्भकर्ण हुन सक्छ
हिउँको सेतो ताजमा
तन्नेरी जून र तरुनी घाम
टल्कयो भने मात्र
आस्थाको घाम हो
हिउँ बिनाको फक्ताङ्लुङ
फक्ताङ्लुङ हुन सक्दैन
त्यो दृष्टि भ्रम हो
र रङ्गनि प्रलाप
हेरौं
कस्ले नङ्गाउँन सक्दो रहेछ
त्यो आस्थाको हिमाललाई
कस्ले उल्टो बगाउँदो रहेछ
तमोर र काबेलीको अथाह भेललाई ।

फक्ताङ्लुङ सृष्टिको उचाई हो
त्यहीबाट
मुन्धुम्को बीउ रोपियो
त्यही बीउ बोकेर
आस्थाका पाइतलाहरुले
वर्तमान नापी रहेछ
हाउ लुङवा !
हिउँबिनाको फक्ताङ्लुङ देखेर
को जान सक्छ ?
त्यो मृत्युको परामधाम
को बाँच्न सक्छ ?
पानी बिनाको तमोर हेर्दै
आदाङमा आदाङबासे !
निलो पहाड हुन सक्दैन फक्ताङ्लुङ
हिउँको दरबार भत्काएर
आस्थाका जराहरु उखेल्दै
हिउँसंग उभ्ने फक्ताङ्लुङ मात्र
मुन्धुमसंगै अग्लिएको फक्ताङ्लुङ हो
ए फक्ताङ्लुङ वासी हो !
होचिन आँटेको फक्ताङ्लुङलाई
उचालौं हाम्रो काँधहरुले
आकाश छुने गरेर ।